انتخابات ریاست‌جمهوری: جنگ در تمام مسیر

برخی رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری مانند یک راهپیمایی است، که در آن رای‌‌دهندگان به دنبال نامزدی که وعده‌های نویدبخش می‌دهد حرکت می‌کنند. برخی دیگر بیشتر شبیه پیکار سنگر به سنگر است که در آن دو حزب بر نیروها و جنگیدن تا پیروزی تمرکز می‌کنند. مبارزه انتخاباتی ریاست‌جمهوری آمریکا در سال 2016 از نوع دوم خواهد بود.
آمریکایی‌ها روحیه متعصبی دارند و اغلب آنها تمام موضوعات را از مالیات گرفته تا سیاست خاورمیانه از دریچه نگاه مصرانه محافظه‌کارانه یا لیبرال ارزیابی می‌کنند. تعداد رو به افزایشی از آنها به نظرسنجی‌ها می‌گویند که مخالفان سیاسی آنها نه‌تنها در اشتباه هستند بلکه مسیر بهبود کشور را نیز به خطر می‌اندازند.
از همین‌رو تلاش برای‌ تغییر اذهان طرفداران حزب مقابل در سال 2016 کار احمقانه‌ای است. نامزدهای باهوش جسارت مردم را بر‌می‌انگیزند تا جمعیت را به سوی خود بکشانند. هزینه صرف‌شده در انتخابات آتی رکوردشکن خواهد بود. در پی تعدیل و اصلاح قوانین تامین مالی مبارزات انتخاباتی، انتظار می‌رود مجموع مخارج صرف‌شده از سوی نامزدها، احزاب و گروه‌های خارجی بالغ بر پنج میلیارد دلار باشد که بیش از دو برابر هزینه برآوردشده برای‌ انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2012 است.
رهبران حزب دموکرات می‌دانند که نمی‌توانند دستاوردهای سال 2012 خود را تکرار کنند؛ زمانی که باراک اوباما به عینه چرخش برخی گروه‌ها، به ویژه رای‌‌دهندگان سیاهپوست را به سمت خودش دید. «پیروزی اوباما» از حیث حضور یک رئیس‌جمهوری در انتخابات برای‌ دوره دوم بسیار غیرعادی بود. در سال 2016 تعداد شرکت‌کنندگان سیاهپوست کاهش می‌یابد. رای‌‌دهندگان جوان چندان از نامزدی هیلاری کلینتون (که نامزد حزب خواهد بود مگر آنکه نامزدی وی به دلایلی لغو شود) هیجان‌زده نمی‌شوند، شخصیتی شدیداً کنترل‌شده که تا روز قبل از انتخابات 69‌ساله می‌شود. وزیر امورخارجه قبل یا همان بانوی اول پیشین تلاش می‌کند رای‌‌دهندگان به اوباما را با وفادارترین حامیان خود جایگزین کند که شامل زنان سفیدپوست و زنان دارای‌ مدرک دانشگاهی است.
رهبران حزب جمهوریخواه می‌دانند که نباید افتضاح سال 2012 را تکرار کنند، سالی که حزب آنها یک تکنوکرات ناشی به نام میت رامنی را نامزد کرد و ناچار شد طی مبارزه انتخاباتی طولانی و گران مواضع راست افراطی را در موضوعاتی چون مهاجرت اتخاذ کند. بنابراین فصل اول انتخابات 2016 اگر قوانین جدید تحمیل‌شده از سوی سران حزب طبق طرح پیش رود، کوتاه و سریع است. ماه فوریه شاهد چهار رقابت در آیوا، نیو همپشایر، کارولینای جنوبی و نِوادا هستیم؛ ایالت‌های تقریباً کوچکی که به نفع نامزدهای خِبره در سخنوری رای‌ می‌دهند. کارزار انتخابات پس از اول مارس یعنی «سه‌شنبه بزرگ» سخت‌تر می‌شود؛ یعنی زمانی که حدود 12 ایالت که بیشتر در میان ایالت‌های جنوبی هستند پا به میدان می‌گذارند. اغلب مردم این ایالت‌ها انجیل به همراه دارند و عاشق تفنگ هستند. چهره‌های شاخص احزاب امیدوارند نامزد مورد حمایتشان بتواند تا ابتدای آوریل پیروزی‌اش را قطعی کند.
فعالان راست افراطی که بر رقابت‌های انتخاب نامزد حزب جمهوریخواه غلبه دارند کنار نمی‌روند. هنوز هم توده مردم محافظه‌کار و جمهوریخواه درباره علت شکست میت رامنی با هم اختلاف‌نظر زیادی دارند. فعالان می‌گویند او یک فرد نخبه‌گرای‌ میانه‌رو و قدیمی بود که به دلیل در خانه ماندن و رای‌ ندادن میلیون‌ها فرد محافظه‌کار منزجر شکست خورد. بزرگان می‌گویند که رامنی، فرماندار پیشین ماساچوست و رئیس یک شرکت خصوصی، به دلیل عملکرد نادرستش در قبال توده رو به رشد رای‌‌دهندگان دموکرات، از زنان مجرد گرفته تا اسپانیایی‌ها و آسیایی‌ها، شکست خورد.
در هر صورت ارقام در دست بزرگان است. در سال 2012 رامنی سهم بزرگ‌تری از آرای سفیدپوستان را به نسبت آرای ریگان در سال 1980، نخستین دوره ریاست‌جمهوری‌اش، کسب کرد. اگر رامنی در همان انتخابات با آقای ریگان رقابت می‌کرد، کشوری که در آن تقریباً 9 نفر از هر 10 رای‌‌دهنده سفیدپوست است، می‌توانست با اکثریت آرا پیروز شود. اما رامنی با توجه به ویژگی‌های جمعیتی در سال 2012 شکست سختی خورد. در سال 2016 رای‌‌دهندگان همچنان متنوع‌اند، یعنی 30 درصد از آرا مربوط به غیرسفیدپوستان است.
اما متاسفانه در میان جمهوریخواهان، مجموع فعالانی که نامزدهای انتخاباتی خود را انتخاب می‌کنند نشان‌دهنده تنوع رای‌‌دهندگان در کل نیست. در مجموع 20 میلیون جمهوریخواه که مسن‌تر، سفیدتر و محافظه‌کارتر از میانگین آمریکایی‌ها هستند برای‌ انتخاب نامزد حزب خود رای‌ می‌دهند. از آنجا که آنها واقعاً از دموکرات‌ها بیزارند، در نهایت نامزدی را برخواهند گزید که مورد تایید حامیان بزرگ و کارگزاران قدرت در حزب (افرادی چون سناتور مارکو روبیو از فلوریدا) باشد. اما در این فرآیند پیکارهای سختی وجود خواهد داشت که نامزدها را مجبور می‌کند در هر موضوعی از سقط جنین و اسلحه گرفته تا مهاجرت محدودیت‌های سختی وضع کنند.
دو حزب خسته و فرسوده خود را تا انتهای خط پایان خواهند کشاند. دموکرات‌ها در وضعی بهتر از جمهوریخواهان نیستند. نگه داشتن کاخ سفید بعد از دو دوره پیاپی حتی در زمانی که رای‌‌دهندگان از عملکرد دولت راضی هستند دشوار است. چه برسد به سال 2016 که میزان نارضایتی آنها از دولت بالا رفته است. هیلاری کلینتون، که با‌ سال‌ها تجربه داشتن منصب‌های عالی، کهنه‌کار سیاست است، بیش از آنچه به نظر می‌رسد جذابیت دارد. بعضی تغییرات جمعیت‌شناختی کمتر از آنچه دموکرات‌ها انتظار دارند تعیین‌کننده است. شرکت‌کنندگان آمریکای لاتینی ناامیدکننده‌اند و آرای آنها تنها در یک یا دو ایالت تعیین‌کننده است.
نتیجه نهایی به عواملی خارج از کنترل نامزدها بستگی دارد. اگر نیروهای جهانی در بهبود وضعیت آمریکا در سال 2016 اختلال ایجاد کنند، دموکرات‌ها بازنده انتخابات می‌شوند. اگر اقتصاد همچنان با تقلا و کندی پیش برود، خانم کلینتون می‌تواند پیروزی حداقلی به دست آورد.
او همچنان با کنگره‌ای مواجه است که اکثریت آن در دست دشمنانش است: مجلس نمایندگان تا سال 2016 در اختیار جمهوریخواهان می‌ماند و احتمالاً سنا نیز در دست آنها خواهد ماند. در این حالت، ریاست‌جمهوری هیلاری کلینتون تازه آغاز گرفتاری‌هاست.
منبع: اکونومیست