اصولگرایان سنتی زیر چتر جبهه پایداری؟

تعیین جایگاه تشکل‌های سیاسی در یک جناح و تبیین نسبت دقیق میان آن اگر نگوییم غیرممکن، کاری دشوار است به ویژه در کشور ما که مرزبندی‌های حزبی به دلایل مختلف تاریخی و ساختاری کمرنگ و ناپایدار به نظر می‌رسند. با این حال جذابیت‌های چنین تحلیل‌هایی فراتر از آنی است که بتوان از کنارش به‌سادگی گذشت ضمن آنکه کاربردهای مثبتی در برنامه‌ریزی‌های کلان نیز دارند. از این رو برای تحول‌خواهان ترسیم مختصات و هندسه جبهه اصولگرایی از منظر جایگاه جبهه پایداری موضوع قابل‌ توجهی است. روزنامه شرق با اشاره به دیدار دبیر کل حزب موتلفه با محمدتقی مصباح‌یزدی می‌نویسد «جبهه نوپای پایداری توانسته است نبض تحرکات و فعالیت اصولگرایان را به دست گیرد. [تا جایی] که حتی حزب قدیمی و شناسنامه‌دار موتلفه به دیدار پدر معنوی پایداری‌ها می‌رود و این نشان از آن می‌دهد که سنتیان به فکر تجدید قوا هستند.» در گزارش می‌خوانیم «سال 13۹۰ و همزمان با انتخابات مجلس شورای اسلامی بود که آیت‌الله مصباح‌یزدی زمان را برای ایفای نقش بیشتر در بین اصولگراها مناسب دید» و با جدا شدن از دو اصولگرای دیگر یعنی آقایان مهدوی‌کنی و یزدی جبهه‌ای دیگر را در زمین اصولگرایان گشود که اکنون پس از حمایت‌های بی‌دریغ از محمود احمدی‌نژاد بدل به اصلی‌ترین جریان منتقد و مخالف دولت حسن روحانی شده است. به ادعای شرق، سنتگرایان همچون سال‌های اخیر برای بقای سیاسی دست به دامن تندروها شده‌اند و با اشاره به یادداشت روز قبل امیر محبیان که ضمن هشدار به عدم توجه نسبت به ایجاد نهضت نو اصولگرایی تداوم این وضعیت را باعث پیدایش جریان‌های تندرو و فرصت‌طلب «تحت عنوان ارزشمند اصولگرایی» خوانده بود، تغییر مهره جبهه پایداری برای بازگشت به عرصه عمومی را ترفندی جهت تفوق بر اصولگرایان می‌خواند که البته موفقیت آن را گذر زمان تعیین خواهد کرد.