جهانی‌سازی و سیاست

تئاتر سیاسی قراردادهای حزبی آمریکا مشابهی ندارد. فعالان راست و چپ به هم می‌پیوندند تا نامزدهای خود را انتخاب کنند و جمهوریخواهان محافظه‌گرایی و دموکرات‌ها پیشرفت‌گرایی را جشن می‌گیرند. امسال متفاوت است، اما دلیل آن برگزیدن خانم کلینتون به عنوان اولین بانوی نامزد ریاست جمهوری از یک حزب بزرگ نیست. قراردادها بر خط گسل سیاسی جدید تاکید می‌کنند که نه بین راست و چپ، بلکه بین باز و بسته وجود دارد. دونالد ترامپ، نامزد جمهوریخواه، یک طرف این گسست را با تاسف همیشگی خود جمع‌بندی کرد و گفت مرام ما آمریکایی‌گرایی و نه جهان‌گرایی است. نطق شدیداللحن ضدتجارت او توسط جناح برنی ساندرز از حزب دموکرات تکرار شد.
تنها آمریکا این‌گونه نیست. در سراسر اروپا، سیاستمداران فعال آن افرادی هستند که می‌گویند جهان مکانی خطرناک و تهدیدآمیز است و اینکه ملت‌های عاقل باید برای محافظت در برابر آن به دور خود دیوار بکشند. چنین استدلال‌هایی به انتخاب دولتی ابر‌ملی‌گرا در مجارستان کمک کرد و چنین دولتی در لهستان ترکیبی ترامپ‌گونه از بیگانه‌هراسی و بی‌توجهی نسبت به موازین قانون اساسی را پیشنهاد می‌دهد. احزاب راست و چپ پوپولیست و استبدادی اروپا اکنون تقریباً به اندازه سال 2000 طرفدار دارند یا در دولت یا در ائتلاف حاکم در 9 کشور بر سر کارند. تاکنون، تصمیم بریتانیا برای خروج از اتحادیه اروپا بزرگ‌ترین پاداش ضدجهانی‌گری بوده است: با رای ماه ژوئن برای خروج از موفق‌ترین باشگاه تجارت آزاد جهان با برآورده کردن غرایز تنگ‌نظرانه رای‌دهندگان، تقسیم احزاب جریان اصلی به دو گروه ممکن شد.
تقریباً هر روز اخباری مبنی بر تقویت گرایش ضدجهانی به گوش می‌رسد. در 26 جولای دو مرد که ادعا می‌کردند سرسپرده داعش هستند گلوی کشیشی 85‌ساله را در کلیسایی در نزدیکی روئن (Rouen) بریدند. این آخرین مورد از رشته جنایات تروریستی در فرانسه و آلمان است. خطر این است که افزایش ناامنی سبب پیروزی‌های بیشتر برای کشورهای بسته می‌شود. این بزرگ‌ترین خطر پیش روی جهان آزاد از زمان کمونیسم است. هیچ چیز بیش از مقابله با آن اهمیت ندارد.

دیوارها، بلندتر... استانداردهای زندگی، پایین‌تر
بیایید ابتدا به خاطر آوریم چه در دست داریم. چندین دهه است که سیستم چندجانبه متشکل از نهادها، قوانین و اتحاد، به رهبری آمریکا، زیربنای شکوفایی جهانی است. این سیستم امکان بازسازی اروپای پس از جنگ و از بین بردن جهان بسته کمونیسم شوروی را ممکن ساخت و با پیوند دادن چین به اقتصاد جهانی، بیش از هر زمان دیگری فقر را کاهش داد.
جهان دیوارسازان فقیرتر و خطرناک‌تر است. اگر اروپا به بخش‌های متنازع تکه‌تکه شود و آمریکا به انزوای خود بازگردد، قدرت‌های کم‌خطرتر جای خالی آنها را پر می‌کنند. افشاسازی آقای ترامپ از اینکه اگر متحدان آمریکا مورد حمله روسیه قرار بگیرند، آمریکا از آنها دفاع نخواهد کرد، کاملاً بی‌مسوولانه است. آمریکا قسم یاد کرده که حمله به اعضای ناتو را حمله به همه تلقی کند. اگر آقای ترامپ می‌تواند با بی‌خیالی این معاهده را نقض کند، چرا باید متحدانش بار دیگر به آمریکا اعتماد کنند؟ او حتی بدون اینکه انتخاب شود، دردسرسازان جهان را جسور کرده است. پس جای شگفتی نیست که آقای پوتین از وی پشتیبانی می‌کند. حتی با وجود این، اگر آقای ترامپ از روسیه بخواهد همچنان به هک کردن ای‌میل‌های دموکرات‌ها ادامه دهد، امری خطرناک است.
دیوارسازان پیش از این آسیب زیادی زده‌اند. به نظر می‌رسد رکود بریتانیا به دلیل آینده برگزیت در حال بهبود است. اتحادیه اروپا در حال تزلزل است: اگر فرانسه بخواهد سال آینده خانم مارین لوپن ملی‌گرا را به عنوان رئیس‌جمهور بعدی خود انتخاب کند و سپس به پیروی از بریتانیا از اتحادیه اروپا خارج شود، این اتحادیه سقوط می‌کند. آقای ترامپ همان‌طور که کازینوهایش پول را از جیب مردم بیرون می‌کشد اعتماد را از نهادهای جهانی گرفته است. با توجه به اینکه این رئیس‌جمهور احتمالی بزرگ‌ترین اقتصاد جهان، تهدید می‌کند اگر نتواند راهی را که می‌خواهد برود، توافقات تجاری را بلوکه می‌کند، توافقات موجود را کنار می‌گذارد و از سازمان تجارت جهانی خارج می‌شود، هیچ شرکتی که در خارج از کشور تجارت می‌کند نمی‌تواند با آرامش به سال 2017 برسد.

در دفاع از باز بودن
مقابله با سازندگان دیوار نیازمند سخنرانی‌های قوی‌تر، سیاست‌های جسورانه‌تر و تاکتیک‌های هوشمندانه‌تر است. ابتدا، سخنرانی. مدافعان نظم جهان باز باید این نکته را با صراحت بیشتری بیان کنند. آنها باید به رای‌دهندگان گوشزد کنند که چرا ناتو برای آمریکا و چرا اتحادیه اروپا برای اروپا، اهمیت دارد و اینکه چگونه تجارت آزاد و باز بودن در برابر خارجی‌ها جوامع را غنی می‌کند و اینکه چرا مبارزه موثر با تروریسم نیازمند تشریک مساعی است. شمار زیادی از دوستداران جهانی‌سازی در حال عقب‌نشینی و زیر لب گفتن از «ناسیونالیسم پاسخگو» هستند. تنها شمار اندکی از سیاستمداران - جاستین ترودئو در کانادا، امانوئل ماکرون در فرانسه -‌ آنقدر شجاعت دارند که در برابر باز بودن بایستند. تنها کسانی که به آن باور دارند برای آن می‌جنگند.
آنها همچنین باید تایید کنند جهانی‌سازی در کجا به کار نیاز دارد. تجارت بازندگانی دارد و مهاجرت سریع می‌تواند جوامع را نابود سازد. اما بهترین راه برای پرداختن به این مشکلات ایجاد موانع نیست. بلکه باید سیاست‌های جسورانه‌ای تهیه کرد که مزایای باز بودن را حفظ کند و در عین حال تاثیرات جانبی آن را تسکین بخشد. اجازه دهید کالا و سرمایه‌گذاری آزادانه جریان یابد، اما شبکه ایمنی اجتماعی را قوی کنید تا پشتیبانی و فرصت‌های جدید برای افرادی که مشاغلشان از بین رفته فراهم شود. برای مدیریت بهتر جریان مهاجران، در زیرساخت‌های عمومی سرمایه‌گذاری کنید و اطمینان یابید مهاجران کار می‌کنند و قوانینی وضع کنید که تعداد مهاجران را محدود کند (درست مانند قوانین تجارت جهانی که به کشورها اجازه محدود کردن واردات را می‌دهد). اما مدیریت جهانی‌ساز را با رها کردن آن برابر ندانید.
پرسش پیش روی طرفداران باز بودن، مانند تاکتیک‌ها، که در هر دو سوی گسل جناح چپ و راست یافت می‌شود، چگونه برنده شدن است. بهترین رویکرد را خود کشور ارائه می‌دهد. در هلند و سوئد، احزاب میانه‌رو برای دور نگه داشتن ملی‌گرایان با هم متحد شده‌اند. یک اتحاد مشابه حزب ملی ژان ماری لوپن را در نامزدی انتخابات ریاست جمهوری سال 2002 شکست داد و ممکن است بار دیگر دخترش را در سال 2017 شکست دهد. بریتانیا ممکن است به یک حزب میانه جدید نیاز داشته باشد.
در آمریکا، که بیشتر از همه در معرض خطر است، پاسخ باید از درون ساختار حزبی موجود بیاید. جمهوریخواهان که برای مقاومت در برابر ضدجهانی‌سازی جدی هستند باید حواسشان باشد و از خانم کلینتون حمایت کنند و شخص خانم کلینتون نیز اکنون که به نامزدی رسیده باید با شفافیت از باز بودن حمایت کند، به جای آنکه درباره آن دوپهلو صحبت کند. انتخاب تیم کین، که یک اسپانیایی‌زبان طرفدار جهانی‌سازی است، از طرف خانم کلینتون به عنوان همراه انتخاباتی‌اش نشانه خوبی است. اما نظرسنجی‌ها بسیار نزدیک به هم است. آینده نظم جهان لیبرال به موفقیت خانم کلینتون بستگی دارد.
منبع: اکونومیست