بیخانمانها
حمله سربازان سومالیایی به کمپ 200 هزاردلاری سازمان ملل
دو هفته پس از اینکه هزاران نفر از خانوادههای آسیبپذیر در سومالی به اجبار از خانههای خود بیرون رانده شدند حالا در حاشیه موگادیشو با وضعیت اسفباری در حال زندگی هستند. بر اساس اعلام دیدهبان سازمان ملل، نیروهای امنیتی سومالی با تخریب 23 کمپ مردم بیخانمان، موجب آوارگی بیش از چهار هزار سومالیایی شدند. مردم مستقر در این کمپها میگویند آنها با صدای بولدوزرها بیدار شدند و مشاهده کردند سربازان در حال تخریب سرپناهشان هستند. فرحیا حسین که مادر 9 کودک است گفت ما حتی زمان کافی برای جمع کردن وسایل مورد نیاز خود را نداشتیم. مردم در حال جیغ کشیدن و دویدن در تمام جهتها بودند. دو فرزند من در میان این آشفتگی گم شدند که شکر خدا آنها را دو روز بعد پیدا کردم. این مادر 46ساله 9 ماه پیش از منطقه شبله به این شهر آمده بود. وی میگوید: «من در آنجا کشاورز بودم ولی همهچیز خود را به دلیل خشکسالی از دست دادم، به دلیل شرایط امنیتی وحشتناک آنجا دیگر نمیتوانم به آنجا بازگردم. من هیچوقت فکر نمیکردم مردمم با من چنین رفتاری کنند، احساس میکنم در کشور خودم همچون یک خارجی هستم.» دفتر سازمان ملل برای همکاریهای بشردوستانه (Unocha) اعلام کرد این تخریب شامل تجهیزات بهداشتی و آب آشامیدنی، مدارس و سرویسهای بهداشتی بوده که با هزینهای بالغ بر 200 هزار دلار پول اهدایی ساخته شده بود. عمر محمد 54ساله و هشت فرزندش که در حال حاضر سرپناه خود را با خانوادههای دیگر به اشتراک گذاشتهاند میگوید این اتفاق همانند یک کابوس بود. من مادری را دیدم که نوزاد هشتماهه خود را به دلیل گرما و گرسنگی از دست داد. آنها زیر آفتاب شدید و در فضای باز میخوابیدند. به دلیل توسعه املاک و مستغلات، نزاع بر سر املاک و زمینها از سوی قبایل محلی قدرتمند در شهر افزایش یافته است. مردم بیخانمان که اکثراً از قبایل کوچکتر میآیند اغلب در میان این درگیریها گیر میافتند. خشکسالی، جنگ و قحطی بیش از یک میلیون نفر را در یک سال گذشته بیخانمان کرده است. در سال 2015، تخریبهای مشابهی در منطقه کهدا اتفاق افتاد که منجر به ترک اجباری خانه و کاشانه بیش از 21 هزار نفر شد. کمیسیونر سازمان ملل اعلام کرده است تنها 600 خانواده مجدداً مستقر شده و تلاشها برای یافتن سرپناه برای بقیه خانوادهها به سختی در حال انجام است. او گفت: «ما به دنبال ایجاد سرزمینی امن برای آوارگان دستکم در چهار سال آینده هستیم و امیدواریم بتوانیم سرپناهی برای افرادی که خانههای خود را از دست دادند بسازیم، در غیر این صورت به دنبال آن خواهیم بود تا راهحلی جایگزین برای حل مشکل سرپناه آنها پیدا کنیم.»