داروهای ضدافسردگی

حدود 35 سال پیش بود که مقامات دارویی آمریکا داروی پروزاک (Prozac) از مجموعه داروهای ضدافسردگی را تایید کردند. پزشکان و بیماران پروزاک و داروهای مشابه آن را معجزه‌گر خواندند. آنها بی‌حالی را به سرعت رفع می‌کردند و به نظر می‌رسید هیچ اثر منفی ندارند. مشکلاتی از قبیل طلاق، سوگواری، مشکل کاری و دیگر چیزهایی که فرد را غمگین می‌کنند با مصرف روزانه یک قرص حل می‌شدند. بسیاری از افراد در تمام طول عمر دارو مصرف می‌کردند. امروزه در کشورهای غربی بین یک نفر از هر هفت نفر تا یک نفر از هر 10 نفر داروی ضدافسردگی می‌خورند. ابهت داروهای ضدافسردگی شکسته شده است. مطالعات زیادی نشان می‌دهند که اثربخشی آنها از آنچه تصور می‌شد بسیار کمتر است. شرکت‌های دارویی اغلب نتایج آزمایش‌های بالینی را به‌طور گزینشی منتشر می‌کنند و مطالعاتی که اثربخشی کم دارو را نشان می‌دهند حذف می‌کنند. هنگامی که نتایج کل پژوهش‌های سال‌های 1979 تا 2016 در اختیار مقامات دارویی آمریکا قرار گرفت و از سوی دانشمندان مستقل بررسی شد مشخص شد که در مقایسه با دارونماها، داروهای ضدافسردگی فقط در مورد 15 درصد از بیماران اثربخش بوده‌اند. در نتیجه، در سال‌های اخیر دستورالعمل‌های درمانی بازبینی شدند. دیگر در موارد ملایم افسردگی داروها به عنوان مرحله اول درمان توصیه نمی‌شوند. در این مرحله توصیه‌های خوددرمانی، درمان‌های رفتاری و سفارش به ورزش و خواب کافی ارجحیت دارند. برای درمان فرسودگی شغلی تجویز چند روز مرخصی کفایت می‌کند. داروها فقط در موارد افسردگی شدید به‌کار می‌روند. جایی که واقعاً زندگی را نجات می‌دهند.  مشکل آنجاست که تعداد زیادی از افرادی که نیازی به دارو ندارند از قبل آن را مصرف می‌کنند. آنها نسخه‌هایی دارند که سال‌ها یا حتی دهه‌ها قبل نوشته شده‌اند. باید به این افراد در ترک دارو کمک کرد. عوارض جانبی اغلب زندگی‌ها را مختل و با بالا رفتن سن جان‌ها را تهدید می‌کنند. از این عوارض می‌توان به ناتوانی جنسی،‌ کسالت بیش از حد، بی‌احساسی عاطفی، افزایش خطر زایمان زودرس در مادران باردار و در میان کهنسالان به سکته، گیجی، تصلب عروق، مشکلات قلبی و خونریزی‌های پس از عمل جراحی اشاره کرد. در حالی که سن مصرف‌کنندگان بالا می‌رود این عوارض را می‌توان خطر بزرگی برای نظام درمان و سلامت دانست.  پزشکان به ندرت در مورد ترک دارو با بیماران صحبت می‌کنند چون می‌ترسند که نشانه‌های افسردگی بازگردند. اما ترک دارو برای بسیاری از افراد خطری ندارد. حتی در مورد کسانی که مدت‌های طولانی دارو مصرف کرده‌اند تحقیقات بالینی اخیر در بریتانیا نشان می‌دهند که 44 درصد از بیماران می‌توانند بدون هیچ خطری دارو را ترک کنند. شانس موفقیت برای موارد خفیف‌تر از این هم بالاتر می‌رود. تغییر به چند شرط نیاز دارد. پزشکان به دستورالعمل‌هایی برای عدم تجویز دارو نیازمندند. بیمه‌گران و ارائه‌دهندگان خدمات درمان باید هزینه داروهایی را متقبل شوند که به ترک داروهای ضدافسردگی کمک می‌کنند. از آن میان می‌توان به داروهایی که دوز کمتری از مواد ضدافسردگی دارند اشاره کرد.  شاید هزینه این اقدامات از هزینه تجدید نسخه‌های قدیمی کمتر باشد اما باید توجه داشت در زمانی که افراد زیادی از دارو استفاده می‌کنند عوارض جانبی به تدریج روی هم انباشته می‌شوند. همچنین باید حال بد میلیون‌ها ‌نفری را درک کرد که به خاطر نسخه‌های بی‌فایده از لذت‌های عادی زندگی محروم ماند‌ه‌اند.