بیشتر چینی شدن

گاهی اوقات پیروزی‌های سهل آشکارترین هستند. بسیاری از دولت‌ها قادرند در برابر تروریسم یا تهدیدهای واقعی برای امنیت ملی بی‌رحمی از خود نشان دهند. ولی زمانی که یک رژیم از تمام قدرت خود برای تحمیل اراده‌اش بر گروهی که هیچ مقاومتی ندارند استفاده می‌کند، زمانی است که همه چیز روشن می‌شود. چنین رقابت نابرابری حالا در تپه‌های جنگلی استان خودمختار یانبیان (Yanbian) کره، در نزدیکی مرز چین و کره شمالی، در جریان است.یانبیان میزبان کمتر از یک میلیون نفر اعضای به رسمیت شناخته‌شده اقلیت قومی کره‌ای است که بیشتر آنها از فرزندان مهاجرانی هستند که از جنگ و قحطی شبه‌جزیره کره در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 گریخته‌اند. دانشمندان چینی این منطقه را به عنوان نمونه‌ای از الگوی همزیستی با اکثریت قومی هانزو (Hanzu) مورد مطالعه قرار داده‌اند. تحصیلات بخشی از این داستان است. مدارس قومی کره در یانبیان بیش از 60 سال است که به ارائه آموزش دوزبانه مشغول هستند. تا همین اواخر کلاس‌های ریاضی، علوم و زبان‌های خارجی به زبان ماندارین (Mandarin) و دروسی که یادگیری آنها برای دانش‌آموزان مشکل‌تر است مثل تاریخ، سیاست و علوم اجتماعی به زبان کره‌ای تدریس می‌شد.به‌ طور سنتی میل به یادگیری در فرهنگ کره بسیار قوی است. به گفته یکی از اساتید، والدین برای اینکه بچه‌هایشان به مدرسه بروند گاوشان را می‌فروشند. با تصویب قوانین آموزش محلی در سال 2004 که به کره‌ای‌ها اولویت می‌داد ولی بار جدید یادگیری یک زبان دیگر (گاهی ژاپنی اما بیشتر انگلیسی) بر دوش دانش‌آموزان افتاد و یانبیان پیشگام آموزش سه‌زبانه در قرن اخیر شد. در عصر جهانی شدن والدین درک می‌کنند که یادگیری زبان چیزی بیش از سنت است. به گفته یکی از اساتید یادگیری زبان پلی است به فرهنگ‌های دیگر. کارفرمایان در شهرهای پررونق جنوبی مثل شنژن (Shenzhen) و گوانگژو (Guangzhou) بعدها به دنبال دانش‌آموختگان فارغ‌التحصیل یانبیان خواهند بود.مدارس قومی یانبیان برای مدت‌های طولانی از کمپینی که زبان ماندارین را نسبت به زبان‌های دیگر تبلیغ می‌کرد در امان بود؛ کمپینی که یک دهه پیش در نقاط ناآرامی مثل شین جیانگ (Xinjiang) و تبت (Tibet) آغاز شد و پس از آن در سراسر کشور گسترش یافته است. نوامبر گذشته یکی از اعضای برجسته کنگره ملی مردم(National People congress) ترویج زبان ماندارین را خط‌مشی اساسی برای مدیریت امور قومی، تقویت وحدت ملی و حفاظت از امنیت ملی خواند.حالا یانبیان شاهد حمله مستقیم به قوانین آموزش و پرورش خود است. در 20 ژانویه یک نهاد قدرتمند به نام کمیسیون امور قانونگذاری کمیته دائمی NPC اعلام کرد قوانین آموزش و پرورش در دو مکان بی‌نام و نشان قانون اساسی چین را نقض کرده‌اند؛ ماده‌ای که بر اساس آن دولت استفاده از زبان ماندارین را در سراسر کشور ترویج می‌دهد. همان‌طور که اولین بار توسط NPC Observer، یک بلاگ بسیار ارزشمند که توسط چانگهاو وی (Changhao Wei) از دانشکده حقوق دانشگاه ییل (Yale) اداره می‌شود، گزارش شد، تنها قوانین آموزش و پرورش که با این اعلامیه مطابقت دارد در مغولستان داخلی (Inner Mongolia) و یانبیان هستند.این حکم از چند جهت تکان‌دهنده است؛ از یک جهت صریح‌ترین سند قانونی است که یک قانون را خلاف قانون می‌داند. از جهت دیگر حکم کنگره ملی مردم (NPC) هیچ اشاره‌ای به ماده دیگری در قانون اساسی که از زبان‌های اقلیت قومی حمایت می‌کند، نکرده است. در واقع این حمایت‌ها یادگار سیاست‌هایی است که به زمان تاسیس چین کمونیست در سال 1949 بازمی‌گردد. امروز روند جریان سیاسی با دانشمندان و مقامات برجسته‌ای است که به نسل دوم سیاست‌های قومی دعوت می‌کنند؛ سیاست‌هایی که حول محور ادغام اقلیت‌ها در یک تمدن واحد چینی ساخته می‌شود. این ملی‌گرایان تعصب تمرکز را با طرح این ادعا که اگر امتیازات قومی تمام نشود، چین در خطر ناآرامی‌های قومی و فروپاشی به سبک شوروی سابق قرار می‌گیرد، توجیه می‌کنند.در شین جیانگ سیاست‌های آموزشی با موج سرکوب بزرگ‌تری گره خورده است که تحت نام ضدتروریسم و مبارزه با اسلام‌گرایی افراطی بر مردم تحمیل شده است. بیشترین توجهات خارجی بر اردوگاه‌های بازآموزی سیاسی شین جیانگ بوده است؛ اردوگاه‌هایی که شاید یک میلیون مسلمان از اقلیت اویغور، پس از اینکه به عنوان افراط‌گرایان بالقوه برای انجام کارهایی مثل نماز خواندن زیاد یا تماس تلفنی با بستگان خارج از کشور نشان‌دار شده‌اند، از آنها عبور کرده‌اند. در مدارس اقلیت قومی شین جیانگ نیز زندگی دگرگون شده است. قبلاً بسیاری از دروس به زبان اویغوری و قزاقستانی تدریس می‌شد. اکنون اما این زبان‌ها از ابزارهای آموزشی به موضوعاتی بی‌اهمیت تنزل پیدا کرده و تنها چند ساعت در هفته ارائه می‌شود. در تبت و مناطق تبتی چینگ های (Qinghai)، تغییراتی مشابه در سیستم آموزشی اعتراضات خیابانی را در سال 2010 برانگیخت. در اواخر تابستان 2020 پس از اینکه مدارس مغولستان داخلی اعلام کردند دروس حساسی چون ادبیات، سیاست و تاریخ باید تا سال 2022 به زبان ماندارین تدریس شوند، هزاران نفر از والدین مدارس را تحریم کردند. در سراسر مغولستان داخلی پلیس ضدشورش اعتراضات را سرکوب کرده و به والدین دستور داده شد فرزندان خود را به مدرسه بفرستند یا در غیر این صورت فاقد صلاحیت دریافت یارانه دولتی و دریافت وام خواهند شد.هیچ طغیانی به استقبال تغییرات مشابه قوانین یادگیری زبان در یانبیان نیامد که با آغاز سال تحصیلی در سپتامبر گذشته آشکار شد. حالا استاد با دعوت والدین به صبر و بردباری آنها را تشویق می‌کند منتظر بمانند تا ببینند دولت چگونه نیاز به تقویت آموزش عمومی را با وظیفه حفظ زبان‌های قومی به تعادل خواهد رساند.مردم محلی در یانجی (Yanji) پایتخت منطقه، از جمله والدینی که در هفته اخیر بچه‌هایشان را برای اسکیت کردن یا سورتمه‌سواری به رودخانه یخ‌زده بوئرهاتونگBuerhatong برده بودند، نظرات متفاوتی در مورد این تغییر داشتند. یک مرد کره‌ای-چینی با یک پسربچه مهدکودکی از استفاده بیشتر از زبان ماندارین در مدارس حمایت می‌کرد. او در دانشگاه تقلای زیادی کرده بود و مجبور شده بود در اوقات فراغت نیز زبان چینی بخواند. وی برخی گروه‌ها مثل تبتی‌ها را به اندیشه‌های جدایی‌طلبانه محکوم می‌کرد: ما کره‌ای‌ها چنین احساسی نداریم، ما حس حمایتگری بیشتری نسبت به دولت داریم.دیگران گیج و سردرگم بودند. مادر دو کودک نوپا نگران بود که فرهنگ کره‌ای ممکن است با قوانین جدید تضعیف شود. و در حالی که مردم محلی با صندلی‌هایی که به اسکیت روی یخ متصل هستند سر می‌خورند، اضافه کرد ولی رفتار دولت باید منطقی داشته باشد. مادر وفادارانه اظهار کرد دولت می‌تواند تصویر بزرگ‌تری نسبت به شهروندان داشته باشد. چنین احترامی به قدرت با اعتماد زیاد پاداش داده نمی‌شود. پلیس لباس شخصی چانگوان را در اطراف یانجی دنبال کرده و سعی می‌کند مصاحبه‌ها را استراق سمع کند.سرنوشت یانبیان، منطقه‌ای که خود را متهم به اقدامات ضدقانونی یافته است، به واقعیتی تیره برای اقلیت‌های قومی اشاره دارد. وفاداری کافی نیست. وظیفه آنها بیشتر چینی شدن است.

منبع : اکونومیست