بازی نابرابر

پیش از این تنها رقیب بخش خصوصی، دولت بود. دولتی بزرگ که عرصه را بر بخش خصوصی تنگ کرده بود. در همه این سال‌ها اگرچه دولت همواره شعار خروج از اقتصاد و تقویت بخش خصوصی را می‌داد، اما نه‌تنها خود از این میدان خارج نشد بلکه رقبای قدر دیگری هم وارد میدان اقتصاد شدند؛ نیروهای نظامی و نهادهای وابسته به موسسات مختلف مانند ستاد اجرایی فرمان امام (ره)، بنیاد مستضعفان و آستان قدس رضوی. صف عریضی از رقبای قَدَر در مقابل بخش خصوصی نحیف ایران قرار گرفت. شرکت‌ها و رقبایی که شرایط رقابت سالم را در مناقصه‌ها و غیر آن از بین برده‌اند و بخش خصوصی ایران بازنده این بازی نابرابر است.

دلایل بسیاری را می‌توان برای ناتوانی بخش خصوصی نام برد. برخی محیط کسب‌وکار نامساعد را دلیل این شرایط می‌دانند و برخی دیگر اقتصاد متلاطم ایران را. برخی دولت بزرگ و همیشه در صحنه را عامل آن می‌دانند و برخی دیگر شکل‌گیری انحصارات جدید را. همه اینها می‌تواند مانع شکل‌گیری بخش خصوصی قوی در ایران باشد. اما دلایل بروز این مشکل هرچه باشد، همه بر یک مساله اتفاق‌نظر دارند. آن هم اینکه دولت ایران با بدنه سنگین خود باید از اقتصاد خارج شود و عرصه را به بخش خصوصی واگذار کند. خروج دولت از اقتصاد دیگر نه یک پیشنهاد که یک الزام است. بسیاری از پایان عصر دولت‌سالاری در اقتصاد ایران می‌گویند. چراکه دولت بزرگ از منابع سرشار نفتی تهی شده و توان ایجاد اشتغال و رشد اقتصادی را ندارد. حال بخش خصوصی باید بار ایجاد اشتغال و رشد اقتصادی را به دوش بکشد. دولت و سایر رقبا می‌گویند دخالت در همه شئون اقتصادی را تا توانمندی بخش خصوصی ادامه می‌دهند. بخش خصوصی همین دخالت را مانع توانایی‌اش می‌داند و خواستار خروج رقبا از این بازی نابرابر است. شعار تقویت بخش خصوصی و خروج دولت یک شعار با قدمت چند دهه است که باید دید چه زمانی محقق می‌شود.