«مقصد بس بعید»*

بودجه تدوین‌شده از سوی دولت برای سال آینده، اکنون روی میز نمایندگان است. بودجه‌ای که رئیس‌جمهور اهدافی برای آن ذکر کرده که کمتر تطابقی با آنچه هم‌اکنون در سند بودجه آمده است، دارد. حسن روحانی به طور جدی از رشد اشتغال و کاهش فقر با بودجه سال آینده گفته است در حالی که در بطن تبصره‌های بودجه و به طور مشخص آن آدرس‌هایی که رئیس‌جمهور می‌دهد، تغییر و تحول ویژه‌ای دیده نمی‌شود.

در بودجه سال 1397 با وجود حذف برخی اختصاص‌ها مانند جدول شماره 17 هنوز هم نهادهای متنوعی حضور دارند که بودجه‌های خرد و کلانی می‌گیرند اما نتیجه کارکرد آنها مشخص نیست، به ویژه نهادهای وابسته به چهره‌های شناخته‌شده. دولت نه‌فقط در حذف و تعدیل‌ها بسیار دست‌به‌عصا حرکت کرده که در تقسیم بودجه بعضاً بذل و بخشش‌های بیشتری هم داشته که به زبان ساده احتمالاً ناشی از تلاش برای به دست آوردن دل همگان است.

همچنین در ردیف‌های تبصره 18 که دولت به عنوان تبصره اشتغال‌زا روی‌ آن حساب باز کرده است، منابع مشخص نیست. منابع این تبصره از طریق مابه‌التفاوت قیمت حامل‌های انرژی در سال‌ 97 با 96 تامین می‌شود، که این مساله خود معطوف به پیشنهاد دیگری از سوی دولت مبنی بر این افزایش و تصویب آن در مجلس است. همچنین حذف یارانه 30 میلیون نفر و استفاده از منابع آن نیز همچنان گنگ و مبهم و مربوط به مسائلی خارج از بودجه است. از طرفی با توجه به میزان نه‌چندان قابل توجه بودجه عمرانی (اگر هم رقم در بودجه بالا باشد، محقق نمی‌شود) و کلیت انقباضی بودجه بعید است که این بودجه تحولی در حوزه کسب‌وکار ایجاد کند.

بودجه 97، به لطف فراگیری فضای مجازی، بیشتر از هر بودجه دیگری در تاریخ جمهوری اسلامی، مورد نقد و بررسی از طرف همه مردم قرار گرفته است. رویدادی که نشان می‌دهد لااقل رای‌دهندگان به روحانی انتظار بیشتری از دولت در تخصیص منابع محدود به سازمان‌ها و نهادها داشتند. دولت شاید بتواند حذف یارانه و افزایش قیمت حامل‌ها را با منطق اقتصادی برای مردم توجیه کند (که سخنگویان تاکنون از این هم ناتوان بوده‌اند) اما قاعدتاً بذل و بخشش‌ها پذیرفتنی نیست. بودجه با مقصد دوردستی که برایش در نظر گرفته شده، فاصله زیادی دارد، شاید اصلاً در مسیرش هم نباشد.