استاد همیشه ماندگار

در طول سه دهه گذشته، من با دکتر اردبیلی چهار نوع ارتباط داشتم. ابتدا شاگرد او و سپس همکار آموزشی ایشان در دانشگاه بودم. در ادامه ایشان حدود 10 سال مشاور ارشد من در مشاغل خارج از دانشگاه و در محیط کار حرفه‌ای بود. چهارم بدون آنکه بدانم چگونه و چه زمانی، اما امروز که نیست با همه وجود احساس می‌کنم او در تمام این سال‌ها رفیق بی‌بدیل من نیز شده بود. به این ترتیب من چهار شخصیت از ایشان را به خاطر دارم. ممکن است در نگاه اول این نشان از تناقض باشد. اما من در این چهره‌ها، وحدتی کامل را دیدم که نشان از جامعیت شخصیت یگانه او داشت. جامعیتی که در فرد دیگری از اطرافیانم سراغ ندارم. در کسوت معلمی، به من تفکر منطقی و سیستماتیک را آموخت. در مقام همکار دانشگاهی، شیوه متفاوت آموزشی داشت. به گونه‌ای که به توسعه و تعمیق فکری دانشجویان بینجامد. در نقش مشاور، صداقت، صراحت و آینده‌نگری را از او به یاد دارم. به عنوان یک رفیق مهربان بود و فداکار و در تمام لحظه‌های بودن با او، رفتار و گفتار نیکش را می‌آموختم. در این سال‌های آخر مصرانه از من می‌خواست «بیژن» صدایش کنم اما هیچ وقت نتوانستم به جز «آقای دکتر» خطابش کنم و حیف که این خواسته‌اش را بی‌پاسخ گذاشتم. او در همه نقش‌هایش صاحب سبک بود. انسانی منحصربه‌فرد که فقط شبیه خودش بود. شرافت معلمی را با هیچ متاعی آلوده نمی‌ساخت. ساده زیست و سخاوتمندانه دنیا را به دوستانش واگذار کرد. او انسان بزرگی بود و در یادها به عنوان استادی ماندگار خواهد زیست.

زیبایی خنده‌هایش یادم هست

گرمی کلامش یادم هست

آهنگ خوش صدایش یادم هست

شیرینی مهربان نگاهش یادم هست

وقتی خبر پریدنش را دادند

آن لحظه کیش و مات یادم هست