چرا مطالب اکونومیست بدون نام است؟
اکثر روزنامه‌ها و مجلات از زیرتیتر برای معرفی روزنامه‌نگارانی که یادداشت‌ها را می‌نویسند، استفاده می‌کنند.
اکثر روزنامه‌ها و مجلات از زیرتیتر برای معرفی روزنامه‌نگارانی که یادداشت‌ها را می‌نویسند، استفاده می‌کنند. با این حال، اکونومیست این کار را نمی‌کند. مقالات اکونومیست فاقد نام نویسنده است. روزنامه‌نگاران اکونومیست بی‌نام و نشان‌اند. چرا؟
بخشی از پاسخ این است که اکونومیست دارای سنتی تاریخی است که دیگر نشریات فاقد آن هستند. مقالات عموماً در روزنامه‌ها بدون امضا هستند، اما در اغلب نشریات دیگر ذکر نام نویسنده در زیرتیتر شایع شده است تا حدی که برخی روزنامه‌ها در گزارش‌های خبری ساده هم عکس نویسنده را کار می‌کنند. به لحاظ تاریخی، بسیاری از نشریات یادداشت‌های‌شان را بدون معرفی نام نویسنده یا با نام مستعار منتشر می‌کردند تا نویسنده‌ها برای رساندن صدای متفاوت‌شان آزادی عمل داشته باشند. این کار همچنین به این دلیل انجام می‌شد که هیات تحریریه روزنامه از آنچه هست بزرگ‌تر به نظر برسد. در حقیقت، چند شماره نخست اکونومیست کاملاً توسط جیمز ویلسون، سردبیر بنیانگذار مجله و در نتیجه با ضمیر اول شخص جمع نوشته می‌شد.
اما بی‌نام بودن مطالب که به عنوان راهی برای نشان دادن یک نفر به صورت چندین نفر آغاز شد، اکنون در اکونومیست در خدمت هدف متضادی است. این کار اجازه می‌دهد نویسندگان متعدد با یک صدای جمعی سخن بگویند. هر هفته در نشست‌هایی که شرکت در آنها برای همه اعضای تحریریه آزاد است، درباره سر‌مقالات بحث و گفت‌وگو می‌شود. روزنامه‌نگاران اغلب در نوشتن یادداشت‌ها همکاری می‌کنند. برخی از یادداشت‌ها به شدت ویرایش می‌شوند. بر همین اساس، یادداشت‌ها بیشتر کار ذهن جمعی اکونومیست است تا کار یک نویسنده واحد. با این حال، دلیل اصلی برای بی‌نام بودن مطالب این باور است که آنچه نوشته می‌شود مهم‌تر از آن کسی است که می‌نویسد. به گفته جئوفری کروتر، سردبیر اکونومیست از 1938 تا 1956، بی‌نامی یادداشت‌ها «سردبیر را نه به ارباب بلکه به خدمتگزار چیزی فراتر از خودش بدل می‌کند و به نشریه نیرو و انگیزه‌ای فکری و اصولی می‌بخشد». استثنای قابل ذکر برای قاعده عدم ذکر نویسنده در زیرتیتر اکونومیست، حداقل در نسخه هفته‌ای، گزارش‌های ویژه و مجموعه یادداشت‌های مربوط به موضوعی خاص است که هر ماه در این نشریه منتشر می‌شوند. این نوع یادداشت‌ها همواره توسط یک
نویسنده واحد نگاشته می‌شوند که نام او در ابتدای یادداشت ذکر می‌شود. بر اساس سنت موجود، سردبیرهای بازنشسته یک سرمقاله خداحافظی می‌نویسند که امضای‌شان نیز در پایان آمده است. اما یادداشت‌های چاپی در هر صورت بی‌نام هستند. با این وجود، مقررات متفاوتی بر وب‌سایت ما حاکم است. چند سال پیش، تصمیم گرفتیم برای جلوگیری از سردرگمی یادداشت‌های چندنویسنده‌ای خود (مانند یادداشت دموکراسی در آمریکا که به سیاست آمریکا می‌پردازد)، بر نوشته‌های یادداشتی خود از نام مخفف نویسنده به عنوان زیرتیتر استفاده کنیم. روزنامه‌نگاران ما می‌توانند در یادداشت‌ها با یکدیگر مخالفت کنند، بنابراین ما از نام مخفف نویسنده استفاده می‌کنیم تا خوانندگان بتوانند نویسندگان متعدد را تشخیص دهند. این رویکرد بی‌عیب نیست. مثلاً ما در تحریریه چهار نفر با نام مخفف J.P. داریم. اما این روش بهترین راه مصالحه میان بی‌نامی و زیرتیترهای کامل است. ما همچنین روزنامه‌نگاران خود را هنگامی که در گزارش‌های ویدئویی یا صوتی حاضر می‌شوند، باز می‌شناسیم. بسیاری از آنها خودشان در توییتر هستند. اینترنت باعث شده است که سیاست بی‌نام بودن ما اندکی ضعیف شود، اما فقدان نام‌ها هنوز
برای هویت ما محوری و بخش مشخصه‌ای از برند ماست.
دیدگاه تان را بنویسید