چه کسانی در ارتقای جایگاه اکونومیست بیشترین نقش را داشتند؟
سردبیران مطرح اکونومیست
* جیمز ویلسون: بنیانگذار مجله اکونومیست(۱۹۴۳) * سر والتر لیتون: سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۳۸ * جفری کروتر: سال‌های ۱۹۳۸ تا ۱۹۵۶ * بیل اموت: سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۶
جیمز ویلسون
جیمز ویلسون اقتصاددان و سیاستمدار لیبرال، بنیانگذار مجله اکونومیست و بانک استاندارد چارترد است. او در شهر هاویک به دنیا آمد و فرزند یک کارخانه‌دار ثروتمند بود. اجداد او همه گوسفنددار بودند و پدرش نیز به واسطه همین موضوع یک کارخانه پارچه‌بافی تاسیس کرده بود. او چهارمین فرزند از ۱۵ فرزند خانواده بود و پنج نفر از برادرها و خواهرهایش پیش از رسیدن به سن بلوغ از دنیا رفته بودند. او به صورت انفرادی و تحت تعلیم خانواده کواکر قرار گرفت و همیشه از مدرسه رفتن بیزار بود و همیشه می‌گفت ترجیح می‌دهد یک کارگر جزء در کسب و کار پدرش باشد تا اینکه بخواهد به مدرسه برود. او هنگامی که تصمیم گرفت وارد کانون وکلای انگلستان شود، تصمیم گرفت اقتصاد بخواند و به همین دلیل در ۱۶سالگی به عنوان یک کارآموز وارد یک کارخانه تولید کلاه شد. بعدها پدرش آن کارخانه را برای او و برادرش ویلیام خریداری کرد و آنها از اسکاتلند به لندن مهاجرت کردند در حالی که هر کدام دو هزار
پوند از طرف پدرشان دریافت کرده بودند (به قیمت‌های ثابت، دو هزار پوند اکنون حدود ۱۳۰ هزار پوند است). آقای ویلسون معمولاً جهت‌گیری‌های خاصی در مورد موضوعات اجتماعی داشت، مثلاً به شدت مخالف قدرت گرفتن کلیسای انگلستان بود، تمام تلاش خود را کرد تا قانون مخفی بودن رای در انگلستان اجرا نشود و نیز سعی کرد تا قانون حمایت از تولید‌کنندگان ذرت نیز در انگلستان اجرا نشود. برای جلوگیری از اجرای قانون حمایتی کتابی نوشت و پس از آن نیز با کتابی درباره نرخ ارز و صرافی به شهرتی بیشتر رسد. او در سال ۱۹۴۳ روزنامه اکونومیست را تاسیس کرد تا به وسیله آن از تجارت آزاد حمایت کند و برای مدت ۱۶ سال سردبیر و تنها مالک این مجله بود. او زندگی سیاسی فعالی نیز داشت و عضویت در مجلس عوام انگلستان، معاون مالی خزانه‌داری انگلستان و عضویت در فراکسیون مالی هندوستان در مجلس عوام انگلستان از فعالیت‌های سیاسی او هستند.
سر والتر لیتون
سر والتر لیتون اقتصاددان، تحلیلگر و روزنامه‌نگار انگلیسی است که در خلال سال‌های 1922 تا 1938 سمت سردبیری نشریه اکونومیست را بر عهده داشته است. او تحصیل‌کرده کینگز کالج لندن، مدرسه وست مینستر، کالج دانشگاه لندن و ترینیتی کالج کمبریج است. او در سال 1908 یکی از استادان دانشگاه ترینیتی کالج کمبریج شد و در خلال سال‌های ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۴ نیز در کالج گانویل و کایوس تدریس می‌کرد. او اقتصاددانی شناخته‌شده است و در خلال جنگ جهانی اول سمت وزارت مهمات انگلیس را که در آن زمان تاسیس شده بود در اختیار داشت. او در سال ۱۹۲۲ به عنوان سردبیر اکونومیست انتخاب شد و این سمت را تا سال 1938 در اختیار داشت و در خلال سال‌های ۱۹۴۴ تا ۱۹۶۳ نیز رئیس شرکت روزنامه اکونومیست بود. حضور او در این نشریه یکی از مهم‌ترین اتفاقات در تاریخ این نشریه بود و حضور او بود که باعث شد اکونومیست بتواند به حیات خود ادامه دهد و استقلال خود را نیز حفظ کند. او برنامه‌ریز نشریه تازه‌های
اخبار در خلال سال‌های 1930 تا ۱۹۴۰ نیز بود و همکاری خود را با این نشریه تا سال ۱۹۶۰ که این نشریه به کار خود پایان داد، ادامه داد. او همیشه یکی از اعضای حزب لیبرال انگلستان بود و یکی از همکاران تالیف کتاب آینده صنعتی انگلستان بود که بعدها به کتاب زرد کوچک معروف شد. او یکی از کاندیداهای حزب لیبرال برای ورود به مجلس عوام بود و در سال ۱۹۲۹ نیز به عنوان یکی از اعضای هیات علمی دانشگاه لندن انتخاب شد. او در دوره جنگ جهانی دوم نیز باز به کار دولتی بازگشت و این بار ابتدا وزیر پشتیبانی و سپس از سال ۱۹۴۰ به سمت وزیر تولید در دولت انگلستان رسید. او پس از جنگ و در خلال سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۷ نایب رئیس بخش ارتباطات اروپایی مجلس عوام انگلستان شد.
جفری کروتر
جفری کروتر اقتصاددان، خبرنگار، استاد دانشگاه و بازرگان انگلیسی در خلال سال‌های 1938 تا 1956 سردبیر اکونومیست بود. او در هدینگلی لیدر به دنیا آمد و در آنجا به مدرسه گرامر لیدز رفت و سپس توانست بورسیه کالج کلیر در کمبریج را در سال ۱۹۲۸ به دست بیاورد. او کوتاه‌مدتی پس از ورود به این کالج رشته خود را به اقتصاد تغییر داد. دونالد تایلر درباره او می‌گوید: «اعتماد به نفس و شناخت خود در کروتر کمتر از آن بود که او لیاقت به دست آوردن بورسیه تحصیلی را داشته باشد، اما او کسی است که توانسته است در همه محیط‌هایی که حضور دارد موفق باشد و این موضوع در روندی که او پس از خروج از کمبریج پیش گرفته، کاملاً مشهود است.» او در سال ۱۹۳۲ به اکونومیست پیوست و در سال ۱۹۳۵ قائم مقام سردبیر شد. در سال ۱۹۳۸ هنگامی که تنها ۳۱ساله بود به سردبیری این مجله انتخاب شد. تحت مدیریت او بود که اکونومیست توانست رشد زیادی کند و عملاً توانست تیراژ این مجله را پنج برابر کند و به
همین دلیل کروتر به عنوان یکی از تاثیرگذارترین روزنامه‌نگاران تاریخ شناخته می‌شود و رشد اکونومیست در دوره مسوولیت او بیش از هر زمان دیگر در تاریخ این نشریه بوده است. او در دوره مسوولیت خود تعداد زیادی روزنامه‌نگار حرفه‌ای تربیت کرد و یکی از روش‌های او بها دادن زیاد به زنان و آموزش آنان برای قدرت گرفتن اکونومیست در جهان بود. او در سال ۱۹۴۷ به ریاست شرکت اکونومیست نیز انتخاب شد. او در سال ۱۹۵۶ پس از ۱۷ سال و نیم استعفا داد و یکی از طولانی‌ترین دوره‌های سردبیری در اکونومیست را به پایان رساند. او پس از استعفا به سمت مدیرعاملی شرکت اکونومیست انتخاب شد و در سال 1963 پس از آقای لیتون به عنوان رئیس هیات‌مدیره این شرکت نیز انتخاب شد.
بیل اموت
بیل اموت روزنامه‌نگار و سردبیر انگلیسی است که در خلال سال‌های 1993 تا 2006 سمت سردبیری مجله اکونومیست را در اختیار داشته است. او در مدرسه لاتیمر لندن و کالج ماگدالن آکسفورد تحصیل کرده است و نمره بسیار عالی را در رشته‌های فلسفه، علوم سیاسی و اقتصاد از این کالج به دست آورده است. پس از فارغ‌التحصیلی او برای روزنامه اکونومیست در بروکسل، توکیو و لندن کار کرد و در سال ۱۹۹۳ به سمت سردبیری این نشریه انتخاب شد و در سال ۲۰۰۶ استعفا داد. در زمان مدیریت او، اکونومیست در قبال اتفاقات جهان جهت‌گیری‌های زیادی انجام داد، مثل دفاع از جنگ عراق، حمایت از انقراض نظام پادشاهی در انگلستان و مخالفت با انتخاب سیلویو برلوسکونی به سمت نخست‌وزیری ایتالیا. او هم‌اینک رئیس کتابخانه لندن، عضو هیات‌امنای انستیتو مطالعات استراتژیک بین‌المللی، عضو مجمع اقتصاددانان مشاور شرکت خانواده فلمینگ و شرکا، و رئیس هیات‌مدیره شرکت تازه‌تاسیس رتبه‌بندی رسانه‌های اجتماعی PeerIndex
است. او همین‌طور یکی از اعضای هیات‌مدیره شرکت مشاوره Swiss Re است، اما مهم‌ترین دلیل شهرت او تحلیل‌ها و کتاب‌هایی است که درباره اقتصاد ژاپن به رشته تحریر در آورده است. بر‌خی از کتاب‌های مشهور او عبارتند از: خورشید هم غروب می‌کند: محدودیت‌های قدرت اقتصادی ژاپن (۱۹۸۹)، دید 20:21: درس‌های قرن بیستم برای قرن بیست و یکم (2003)، ژاپن‌هراسی: افسانه ژاپن شکست‌ناپذیر (1993)، چگونه کشمکش میان چین، هند و ژاپن دهه آینده ما را شکل می‌دهد (2008). او همچنین چند کتاب درباره ایتالیا نوشته است مثل کتاب چگونه ایتالیا پس از برلوسکونی به حرکت بیفتد (2010) و کتاب ایتالیای خوب، ایتالیای بد (2012) که انتشارات دانشگاه ییل آن را چاپ کرده است.
او همین‌طور یک فیلم مستند با نام «نامزدی در کما» ساخته است که وضعیت بحرانی اقتصاد ایتالیا را در طول 20 سال به تصویر می‌کشد. بیل اموت هم‌اینک به صورت منظم برای مجله تایمز لندن و نشریه لااستامپا ایتالیا مطلب می‌نویسد.
دیدگاه تان را بنویسید