بررسی دستاوردهای سفر به هند
سفری با طعم تجارت
شاید اگر برای اولین بار به شما بگویند که قرار است ۱۰ روز به کشوری سفر کنید که مهد یکی از تمدنهای بزرگ آسیا بوده، ذوقزده شوید اما به واقع سفر به کشور هند سفر به یکی از سرزمینهای اقتصادی در دنیاست.
شاید اگر برای اولین بار به شما بگویند که قرار است 10 روز به کشوری سفر کنید که مهد یکی از تمدنهای بزرگ آسیا بوده، ذوقزده شوید اما به واقع سفر به کشور هند سفر به یکی از سرزمینهای اقتصادی در دنیاست.
هندوستان کشوری که بیشتر به منطقه غرب هند و بخش شرقی حاشیه رود سند پاکستان اطلاق میشود با پایتختی دهلی نو (زیرا بخشی در دهلی وجود دارد که ساختار قدیمی دارد و از نظر تاریخی قدمت بیشتری نسبت به بخش جدید پایتختنشین دارد و به آن «دهلی» گفته میشود) از نظر تاریخی به دشت گنگ و فلات زیر رشته کوههای هیمالیای غربی و منطقه رود یمنا محدود میشود. هندوستان با وجودی که از قدیم به عنوان کشوری فقیر از آن یاد میشد اما با سیاستها و برنامهریزیهای صورتگرفته در دو دهه و نیم گذشته که در قالب بستههای کوچکسازی دولت و واگذاریها به بخش خصوصی صورت گرفت، توانست مرز رشد اقتصادیاش را به سطحی برساند که از آن با عنوان اقتصادهای نوظهور و عضو گروه بریکس یاد میشود. البته بهکارگیری اصول سازمان تجارت جهانی و حضور در این سازمان با اعمال ممنوعیت در محدودیتهای غیرتعرفهای در تجارت همچون سهمیهبندی و صدور پروانه واردات توانست دروازههای ورود
سرمایههای جدید به این کشور را باز کند و هند توانست از یک اقتصاد بسته دولتی به یک اقتصاد شکوفا و سازنده با محوریت بخش خصوصی تبدیل شود.
نزدیکی روابط دو کشور ایران و هند که فراخنای آن به قدمت صدها سال پیش برمیگردد و نیاز تجاری و بازرگانی دو طرف به افزایش مراودات به دلیل اشتراکات فرهنگی و اقتصادی باعث شد ضرورت سفرهای هیاتهای تجاری در دستور کار بخشهای دولتی و بخشهای خصوصی قرار گیرد. بنا به همین ضرورتها بود که احساس به افزایش تبادلات تجاری در سفر به هند مورد تاکید قرار گرفت. اما سفر به هند به واقع تجربه گرانبهایی بود که بررسی دستاوردهای آن نیز میتواند در روشن شدن اهداف سفر مذکور تا حد زیادی کمک کند.
سفر هیات 40نفره تجاری اتاق تهران که به مدت 10 روز در سه ایالت هندبه طور فشرده مذاکرات جدی را پیگیری کرد از سفرهای نادری بود که در آن هیاتها به طور منظم در قالب نشستهای رو در رو و به صورت منظم دو روزه، پشتسر هم به گفتوگو و صحبت مینشستند. برنامهریزیها در این سفر که با کمکها و تلاشهای قابل ستایش سفارت ایران در دهلی نو و کنسولهای جمهوری اسلامی ایران در حیدرآباد و بمبئی انجام گرفت به گونهای بود که بعد از هر نشست (با حضور روسای هیاتهای تجاری و دولتمردان و سفرا که با مقدمات و مباحثی شروع میشد) با اعضای اتاقهای بازرگانی و اتحادیههای صنایع هند، دو طرف بر سر میز مذاکره به صورت چهره به چهره و به اصطلاح B2B با همدیگر در حوزههای مختلفی به زبان انگلیسی به گفت و گو و صحبت میپرداختند. نظم داشتن نسبی جلسات و تسلط نسبی دو طرف به زبان مشترک انگلیسی باعث شده بود کار هیات تجاری در همان ابتدای مسیر آسان و راحت شود و دو طرف بر سر بحثهای کارشناسی و تخصصی شروع به معرفی نیازمندیهای خود میکردند.
ناگفته نماند که این گونه از مذاکرات B2B دو طرف در هر سه ایالت هند در روزهای دوم و سوم صورت میگرفت و البته علاوه بر اینکه در زمینه افزایش اشتراک هیات تجاری دو کشور بسیار نمود پیدا کرد در رسیدن به نقطههای مشترک دیگر نیز قابل احساس بود. دور اول مذاکرات هیاتهای تجاری بر این موضوع تاکید داشت که دو طرف با شناخت از همدیگر در پی بازگو کردن مشکلات یکدیگر بودند که البته تاکید طرف ایرانی بیشتر روی مسائل بانکی و حل رفع پولهای بلوکه بود که به نظر میرسداین سفر توانست تا حدودی در رفع مشکل، نقش هموارکننده در مسیر را داشته باشد. در دور بعدی مذاکرات دو طرف سعی کردند درباره زمینههای تجاری دو طرف حرف بزنند و بیان ظرفیتها و پتانسیلهای دو کشور را در دستور کار قرار دادند. بر اساس گفته اعضای هیات تجاری ایران در ایالت حیدرآباد که دور دوم مذاکرات در آنجا صورت گرفت استقبال بسیار بالا بود و هر یک از طرفهای تجاری، مشتریان خود را پیدا کردند و آغاز قول و قرارها و تداوم همکاریها در این دور از مذاکرات مشهود بود. در دور سوم از مذاکرات که در بندر تجاری بمبئی صورت گرفت دو طرف علاوه بر اینکه به مباحث تجاری پرداختند و همچنان مذاکرات به صورت فشرده و سخت برگزار میشد، در این جلسات درباره مشکلات مربوط به تبادلات تجاری دو طرف نیز به طور چالشی صحبتهای مفصلی به میان آمد اما در نهایت در روز پایانی مذاکرات وجه دیگری به خود گرفت و آن تقویت سرمایهگذاری دو طرف بود که بعد از مساله تسهیل تجارت در وجه اشتراک قرار گرفت. البته در مجموع درباره نتایج مربوط به سفر هیات تجاری به هند باید به نکات دیگری نیز اشاره کرد که آن هم به نگاه تجار ایرانی به دیپلماسی دولت یازدهم در مواجهه با موضوع برنامه هستهای برمیگردد و البته در راس آن مذاکرات ژنو و موفقیت هیات دیپلماسی ایران در مقابل هیات غربی بود که هیات تجار هندی و البته ایرانی به شدت در ادامه این مذاکرات آن را رصد و دنبال میکردند.
سفر به هند اگر چه مانند هر سفر و هر رویدادی خالی از کاستی نیست اما میتوان با توجه به تجربه دیگر سفرهای تجاری و همزمان شدن با بهبود سیاست بینالملل ایران، این سفر را نوید فصلی جدید از پیشبرد مذاکرات تجاری دانست و موفقیت نسبی این سفر را با توجه به اهداف سفر نسبت به دیگر سفرهای تجاری با توجه به طولانی بودن سفر تا حد زیادی تایید کرد.
دیدگاه تان را بنویسید