التهاب آب

تغییرات اقلیمی یا گرمایش جهانی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های زیستی انسان امروز است. این پدیده بر مناطق مختلف جهان تاثیرات متفاوتی گذاشته است. در بخش‌های بزرگی از ایران این تاثیر به صورت کاهش شدید ریزش‌های آسمانی نمود پیدا کرده است. تغییر اقلیم اگر نه‌‌ تنها عامل، اما یکی از عوامل وقوع خشکسالی در ایران در سال آبی جاری است. در سال‌های اخیر با کمبود بارش‌ها و رشد جمعیت، استخراج از سفره‌های آب زیرزمینی افزایش یافته و به افت شدید این منابع منجر شده است. مصرف ذخایر آب استراتژیک تجدیدناپذیر نیز به وضعیتی نگران‌کننده رسیده است. کاهش 32درصدی بارش‌های کشور از اول مهرماه تا 29 دی‌ماه سال جاری نسبت به مدت مشابه سال گذشته نگرانی‌ها از خشکسالی و شدت گرفتن بحران آب را افزایش داده است. نگرانی‌هایی که با طرح این پرسش همراه است که اگر سیاستگذاران فکری برای مواجهه با خشکسالی نکنند و تغییر رویکرد اساسی را در دستور کار خود قرار ندهند و مردم هم برای مواجهه با خشکسالی مطالبه‌گر و همراه سیاستگذاران نباشند، در ابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی چه آینده‌ای در انتظار ایران خواهد بود؟ پرسش اساسی بعدی این است که ذی‌نفعان وضع موجود چه کسانی هستند و چگونه در برابر اصلاحات مورد نیاز برای مصرف آب مقاومت می‌کنند؟ چرا به‌رغم هشدارها و توصیه‌های مکرر کارشناسان، سیاستگذاران تغییر رویکرد اساسی در مصرف آب را در دستور کار قرار نداده‌اند؟ برای تغییر رویکرد در مصرف آب تجربه کشورهای مختلف جهان پیش روی ماست. پیش از ما ایالات متحده آمریکا، برزیل، چین و چند کشور آفریقایی خشکسالی‌هایی با زیان‌های شدید اقتصادی و اجتماعی را از سر گذرانده‌اند. استرالیا نیز که سرزمینی خشک دارد، نمونه موفقی در گذار از بحران آب به شمار می‌رود که توانسته بر چالش خشکسالی غلبه کند.