ایدئولوژی لاغر

پوپولیست‌ها می‌توانند متعلق به هر نحله فکری و گرایش سیاسی باشند؛ چه میلیتاریست و چه لیبرتارین. گستره مفهوم پوپولیسم بسیار فراتر از مفهوم احزاب و جناح‌بندی‌های متعارف است.

دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پوپولیست آمریکا می‌خواهد مهاجران غیرقانونی را اخراج کند؛ پودموس، حزب پوپولیست اسپانیا، می‌خواهد به مهاجران حق رای بدهد. گریت ویلدرز، سیاستمدار پوپولیست هلندی، در پی حذف قانون منع نفرت‌پراکنی است؛ یاروسواف کاچنسکی، سیاستمدار پوپولیست لهستانی، به دنبال غیرقانونی کردن استفاده از عبارت «اردوگاه‌های مرگ لهستان» (اشاره به اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها در لهستان که باعث مرگ افراد زیادی در جریان جنگ جهانی دوم شد) است. ایوو مورالس رئیس‌جمهور پوپولیست بولیوی حق کاشت گیاه کوکا توسط کشاورزان بومی را توسعه داده است؛ رودریگو دوتره، رئیس‌جمهور پوپولیست فیلیپین، به پلیس دستور داده است مظنونان به خریدوفروش مواد مخدر را اعدام کند. پوپولیست‌ها ممکن است هوادار نظامی‌گری یا طرفدار صلح باشند، تحسین‌کننده چه‌گوارا باشند یا آین رند؛ همه این افراد با این تفاوت گسترده می‌توانند پوپولیست باشند چون مفهوم این واژه بسیار گسترده است. می‌توانند با وعده‌های دور از واقعیت و نامربوط مردم را گمراه کنند و برای دستیابی به اهداف کوتاه‌مدت، بلندمدت اقتصاد یک کشور را ویران کنند و راه توسعه را نه‌تنها مسدود که کاملاً منحرف کنند.

کاس مودو (Cas Mudde)، محقق و استاد هلندی علوم سیاسی دانشگاه جورجیا، در سال 2004 برای تعریف پوپولیسم از واژه‌ای استفاده کرد که به طور فزاینده‌ای اثرگذار شد. از دید او پوپولیسم یک «ایدئولوژی لاغر» است که صرفاً روی یک چارچوب بنا شده است: مردم عوام در برابر نخبگان فاسد. این ایدئولوژی این قابلیت را دارد که به تمام ایدئولوژی‌های فربه مانند سوسیالیسم، ناسیونالیسم، ضدامپریالیسم یا نژادپرستی در هر دو جناح پیوست شود.

نمونه‌های خیزش مجدد پوپولیسم را می‌توان به عینه در شرق و غرب جهان دید. مودو می‌گوید این باور پوپولیسم که معتقد است مردم همیشه برحق‌اند دو مولفه اصلی لیبرال دموکراسی را تهدید می‌کند: حقوق اقلیت‌ها و حاکمیت قانون.