نیوزویک علیه تایم

هنگامی که تایم به عنوان نخستین هفته‌نامه خبری آمریکا در سال 1923 آغاز به کار کرد، نشریه‌ای کوچک و ناشناخته بود و در سایه نشریات قدیمی‌تری مانند لیتراری‌دایجست و ستردی‌ایونینگ‌پست که سال‌های موفقیت‌آمیزی را پشت سر گذاشته بودند کمتر دیده می‌شد. 10 سال بعد نه‌تنها تایم به هفته‌نامه سرشناس و موفقی تبدیل شده بود بلکه نیوزویک نیز به جمع نشریات مطرح آمریکا پیوسته بود. نیوزویک توسط مردی راه‌اندازی شد که یک پای خود را در جنگ جهانی اول از دست داده و حالا به خانه بازگشته بود. توماس جی. سی. مارتین اندکی پس از پایان جنگ به تایم پیوست و به زودی به پردرآمدترین فرد شرکت تایم تبدیل شد. کمی بعد، مارتین تایم را به مقصد نیویورک تایمز ترک گفت و سرانجام در سال 1933 با ره‌توشه پرباری از تجربیات روزنامه‌نگاری نیوزویک را بنیان گذاشت.
با انتشار اولین شماره نیوزویک، نویسندگان تایم آن را به تمسخر گرفتند و نوشتند: «اولین شماره که ما را نترساند!». آنها می‌گفتند خبرنگاران نیوزویک نویسندگانی هستند که از تایم اخراج شده‌اند. برخی هم این مجله خبری جدید را «کودن و بی‌خاصیت» نامیدند. اما چندان طول نکشید که نیوزویک -‌مجله خبری مارتین- به رقیب سرسخت تایم تبدیل شد.
نیوزویک همواره از نظر تیراژ، تبلیغات و پرستیژ مطبوعاتی، پس از تایم، در مقام دوم قرار داشته است. اما نویسندگان این مجله رقابت را باور دارند و همواره تلاش می‌کنند جنگجویانی نوآور باقی بمانند. برخلاف بسیاری از نویسندگان تایم در دوران سردبیری لیوس، نویسندگان نیوزویک از آزادی عمل بیشتری برخوردار بودند و همین سبب می‌شد هفته‌نامه زنده‌تر، پویاتر، و ماجراجوتر از تایم به نظر برسد. برخلاف تایم، نیوزویک به نویسندگان خود اجازه می‌داد نام خود را در ذیل نوشته‌هایشان درج کنند. این هفته‌نامه خیلی زودتر از تایم درج ستون تحلیل یا نظرات را آغاز کرد. مدیران نیوزویک این اقدام را «مکمل ضروری برای مطالعه روزنامه» نامیدند چرا که سبب تشریح، تفسیر و روشنگری در مورد رویدادها می‌شد.
نیوزویک برای برخی از خوانندگان، رهایی از سلطه اقتدارگرایانه تایم محافظه‌کار به شمار می‌رفت. در نقطه مقابل تایم که وقف نشر اندیشه‌های محافظه‌کارانه لیوس شده بود، نیوزویک به نشریه لیبرال‌ها تبدیل شد. اما مهم‌تر از آن، در دهه‌های 1950 و 1960، این هفته‌نامه توانست به منبعی از نوشته‌های خوب و خواندنی تبدیل شود، به ویژه برای کسانی که از سبک نوشتاری عجیب و غریب تایم که لیوس و هدن مبدع آن بودند، خسته و دلزده شده بودند. مارتین و جانشینان وی، نیوزویک را به مجله ضد‌تایم تبدیل کردند و تا سال‌ها بعد هم نیوزویک همچنان ضد‌تایم باقی ماند.
در سال‌های سیاه جنگ ویتنام، نیوزویک از ابتدای جنگ به مخالفت با آن پرداخت در حالی که تایم تا پایان جنگ از مدافعان سرسخت آن باقی ماند. همین موضع‌گیری در آن سال‌ها سبب شد تیراژ نیوزویک افزایش چشمگیری پیدا کند، ضمن آنکه بهترین خبرنگاران و نویسندگان وقت، از جمله بنجامین برادلی، ریچارد اسمیت، ادوارد کازنر و... به این هفته‌نامه پیوستند و سال‌ها به قلم زدن در آن ادامه دادند.
اما دوران طلایی نیوزویک با آغاز قرن بیست و یکم رو به زوال گذاشت. این خبرنگاران و نویسندگان نبودند که سبب تضعیف مجله شدند بلکه تقصیر اصلی متوجه مالک نیوزویک یعنی واشنگتن پست بود. مانند بسیاری دیگر از مطبوعات و نشریات ادواری که به دلیل انتقال اطلاعات به دنیای اینترنت و کاهش درآمد حاصل از تبلیغات ناگزیر با دنیای چاپ خداحافظی کردند، واشنگتن پست نیز دچار دردسرهای مالی فراوانی شد. خوانندگانی که دیگر شیوه سنتی کسب اخبار را نمی‌پسندیدند و در وب به جست و جوی تازه‌ها می‌پرداختند، خود به تضعیف بیشتر نیوزویک دامن زدند.
تایم و نیوزویک، هردو، در طول سالیان گذشته خود را به مجلاتی سرشار از تحلیل‌های خبری کوتاه و مقالات طولانی معدود، تبدیل کرده‌اند. تایم همچنان دوام آورده است زیرا توسط یکی از قدرتمندترین شرکت‌های رسانه‌ای آمریکا حمایت می‌شود. نیوزویک اما، از چنین پشتوانه‌ای محروم است.
سیدنی هارمن، مردی که امتیاز این هفته‌نامه را به قیمت یک دلار از واشنگتن پست خریداری کرد، در ماه‌های پایانی حیات خود کوشید نیوزویک را سرپا نگه دارد اما او هم نتوانست روند رو به افول این هفته‌نامه را متوقف کند.
اینک نیوزویک پس از یک سال وقفه در انتشار نسخه چاپی، دوباره به دکه‌های مطبوعات بازگشته است. متاسفانه در مدت دو سال گذشته بسیاری از نویسندگان و خبرنگاران سرشناس این هفته‌نامه، به رسانه‌های مطمئن‌تر و باثبات‌تر پیوسته‌اند. فرقی نمی‌کند که نیوزویک می‌تواند به حیات خود ادامه دهد یا خیر. مهم این است که این هفته‌نامه میراث گرانبهایی دارد؛ میراثی متشکل از مطالب اندیشمندانه، هوشمندانه و جذاب، که به میلیون‌ها نفر در سراسر جهان کمک کرده است تا درک بهتری از دنیای اطراف خود پیدا کنند.