تاریخ انتشار:
شروع فعالیت در آسیا
مدارس برجسته انگلیس
بازی کریکت، خوابگاه‌‌های شبانه‌روزی که یادآور هری پاتر هستند و آداب و رسوم سنتی و عجیب از نشانه‌های بارز مدارس برجسته خصوصی انگلستان به شمار می‌روند.
بازی کریکت، خوابگاه‌‌های شبانه‌روزی که یادآور هری پاتر هستند و آداب و رسوم سنتی و عجیب از نشانه‌های بارز مدارس برجسته خصوصی انگلستان به شمار می‌روند. اکنون می‌توان این مدارس را در سنگاپور و قزاقستان هم دید. با رکود بازار داخلی، بسیاری از مشهورترین مدارس انگلیس درصدد تاسیس شعبه‌هایی در کشورهای دوردست برآمده‌اند. مدرسه هارو با باز کردن شعبه‌ای در بانکوک در سال 1998 پیشگام این کار شد. این مدرسه هم‌اکنون شعبه‌هایی در پکن و هنگ‌کنگ دارد. مدرسه خصوصی شربورن هم شعبه‌ای در قطر افتتاح کرده است. از سال آینده شبانه‌روزی ولینگتون و مدرسه روزانه دالویچ در شانگهای برای جذب دانش‌آموز با یکدیگر رقابت خواهند کرد. این مدارس در انگلستان مورد انتقاد قرار گرفته‌اند چراکه فقط طبقه خاصی از آنها بهره‌مند می‌شود اما در خارج از کشور همین ویژگی می‌تواند جذاب باشد. موسسه تحقیقاتی ISC برآورد می‌کند که تا سال 2012 حدود 6300 مدرسه در کشورهای مختلف به سبک انگلیسی اداره می‌شدند. این تعداد دو دهه قبل فقط 2600 مدرسه بود که شامل مدارس متعلق به شرکت‌های بازرگانی هم می‌شد. اکنون بازار مدارس هر سال شش درصد رشد می‌کند. توسعه مدارس در خارج
از کشور جریان درآمدی بیشتری ایجاد می‌کند که در این زمان و با وجود ریاضت‌های اقتصادی و کاهش پذیرش دانش‌آموزان داخلی اهمیت ویژه‌ای دارد. علاوه بر این، مدارس شعبه‌های خارج از کشور خود را در اختیار آن دسته از والدین بریتانیایی قرار می‌دهند که علاقه‌مندند فرزندان‌شان درباره کشورهای در حال رشد اطلاعات کسب کنند و به ویژه، زبان چینی بیاموزند (هرچند در عمل برخی شعبه‌های مدارس انگلیسی در چین آنقدر بر زبان انگلیسی تاکید دارند که دانش‌آموزان به خاطر چینی صحبت کردن توبیخ می‌شوند).
اولین مدارس بین‌المللی در قرن 19 در کشورهایی مانند ژاپن، ترکیه و سوئیس برای خانواده‌های دیپلمات‌ها و تجار برپا شدند. ایجاد مدارس خصوصی انگلیسی در چین هدف دیگری را دنبال می‌کرد: آموزش طبقه اشراف هند برای تبدیل شدن به اشراف انگلیسی. موج جدید تاسیس مدارس انگلیسی ترکیبی از هر دو هدف را دنبال می‌کند. آنها از یک طرف خانواده‌های مهاجر و مسافر مقیم را جذب می‌کنند و از طرف دیگر مطلوب آن گروه از خانواده‌های بومی هستند که دوست دارند فرزندان‌شان تحصیلات دانشگاهی خود را در اروپا و یا آمریکا بگذرانند. آنها خود را برای آزمون بین‌المللی GCSE آماده می‌کنند که حتی از معیارهای انگلیسی هم سخت‌تر است.
مشکل ببرها
این مدارس همچنین از سبک آموزش حفظ طوطی‌وار در مدارس آسیایی فاصله می‌گیرند و به تقویت ذهن پرسشگر روی می‌آورند. افراد بومی با جدیت آرزوهای خود را دنبال می‌کنند. یکی از معلمان مدرسه هنگ‌کنگ می‌گوید دانش‌آموزان حتی شب‌هنگام دوست ندارند به خانه برگردند. برخی تلاش می‌کنند زیر میز مدرسه بخوابند. در مدرسه‌ای که ترکیبی از دانش‌آموزان بومی و خارجی را در خود جای داده است دانش‌آموزان چینی تلاش دارند در گروه‌های ارکستر و در مسابقات ریاضیات از دیگران جلوتر باشند. تاکنون تقاضا برای این مدارس آنقدر زیاده بوده است که مساله اصلی برای آنها سرعت گرفتن در تاسیس شعبه‌هاست. دالویچ در خط مقدم قرار دارد. این مدرسه در چین و کره شعبه‌هایی دارد و یک شعبه هم در سال 2014 در سنگاپور افتتاح می‌کند. این مدرسه همچنین با استفاده از کمک مالی دیگران برنامه‌های آموزش سطح A را برای دانش‌آموزان چینی در دو ایالت گوانگ‌دانگ و جیانگ‌سو برگزار می‌کند. این طرح یکی از مشکلات طرفداران تحصیل در مدارس خارجی را حل می‌کند. دانش‌آموزان چینی باید در نظام آموزشی خود تحصیل کنند اما طبقه ثروتمند چین راهی برای دور زدن این قانون پیدا کرده‌اند. آنها با
سرمایه‌گذاری در کشورهای حوزه بالکان و قبرس توانسته‌اند گذرنامه این کشورها را برای خود و خانواده دریافت کنند تا فرزندان‌شان بتوانند در مدارس خارجی درس بخوانند. گاهی مدارس جدید به مدارس انگلیسی قدیمی مرتبط با آنها شباهت زیادی پیدا می‌کنند اما تلاش دارند خود را با نهادهای محلی هماهنگ سازند. این مدارس برنامه‌های سخنرانی، مسابقات خانگی و آوازهای لاتین دارند و گاهی اوقات به تبادل معلم با دیگر موسسه‌ها می‌پردازند. این فعالیت‌ها باعث می‌شود جنبه اصلی موضوع که همان هدف تجاری و کسب درآمد است پنهان بماند. به گفته کریستوفر پارسونز از دانشکده دالویچ «کار آنها یک شراکت فرانشیزی است و مدارس در واقع نام خود را به فروش می‌رسانند».
بسیاری از این مدارس نوین توسط شرکت‌های مدیریتی بومی اداره می‌شوند. برخی از این شرکت‌ها قصد دارند کل منطقه خود را در اختیار مجریان آموزشی به ویژه مدارس زنجیره‌ای آمریکایی قرار دهند. این کار حوزه فعالیت مدارس بریتانیایی را تنگ‌تر می‌کند. بسیاری از مدارس درصدد جذب دانش‌آموزان طبقه مرفه هستند اما آنها مجبور شده‌اند به‌جای اعطای فرانشیز با مدارس مشهور محلی قرارداد مشارکت و همکاری ببندند تا دانش‌آموزانی را که والدین آنها توانایی مالی پرداخت شهریه‌های سنگین را ندارند نیز جذب کنند. برخورد با فرهنگ میزبان اندکی کارها را دشوار می‌کند. با وجود اینکه مدرسه دالویچ سنت مسیحی دیرینه‌ای دارد پذیرفته است که نمی‌تواند در مدارس چینی خود مذهب را تدریس کند. مدرسه کینگ در کانتربوری مجبور شد از قرارداد همکاری با مدرسه چینی کنار بکشد چراکه به خاطر ارتباط بسیار نزدیک خود با کلیسای بزرگ نمی‌توانست محدودیت‌های تعلیم مذهبی را قبول کند. در مقابل این مدرسه قصد دارد با زنجیره‌ای از مدارس در هند همکاری کند هرچند که مقررات دست و پاگیر اداری در هند جذابیت این کشور را در مقایسه با دیگر کشورهای آسیایی کاهش داده است. مشکلات دیگری هم دیده
می‌شوند. دالویچ مدرسه‌ای شبانه‌روزی در پوکت داشت اما در سال 2005 مجبور شد از قرارداد کنار بکشد چراکه سرمایه‌گذار تایلندی مدرسه خواهان اختیارات بیشتر بود. آقای لوکاس هشدار می‌دهد در صورت تغییر ذائقه سیاستمداران و یا تغییر سلسله مراتب قدرت در کشورهای مقصد، مدارس ممکن است نتوانند به مفاد قراردادها عمل کنند. به عقیده او بازارهای مطمئن‌تر را اکنون می‌توان در آمریکای جنوبی به ویژه در شیلی و مکزیک پیدا کرد. با پر شدن بازار دبیرستان‌ها برخی مدارس زنجیره‌ای مانند نایت بریج بین‌الملل به پایه‌های ابتدایی روی آورده‌اند. این گروه مقصدهایی مانند ترکیه و مونته‌نگرو را هدف قرار داده است. مدرسه هیل‌بری هم در آلماتی پایتخت قزاقستان شروع به فعالیت کرده است.
زنجیره مدارس GEMS در دوبی هم مسیری متفاوت در پیش گرفته است. این گروه آموزشی که تحت هدایت وارکی، کارآفرین هندی، قرار دارد مشغول راه‌اندازی مدارس جدیدی در سوئیس و اوگانداست. این گروه همچنین قصد دارد مدارس خصوصی زنجیره‌ای را در انگلستان با هزینه‌های کمتر از هزینه رقابتی دایر کند. این بار روندی معکوس از دوبی به بریتانیا جریان پیدا کرده است.
دیدگاه تان را بنویسید