تاریخ انتشار:
روستاها چقدر ظرفیت اشتغال‌زایی دارند؟
سهمی برای روستاییان
بر اساس سرشماری نفوس و مسکن سال ۱۳۹۵ جمعیت روستایی ایران روندی رو به کاهش داشته است.
بر اساس سرشماری نفوس و مسکن سال 1395 جمعیت روستایی ایران روندی رو به کاهش داشته است. آن‌طور که امید علی پارسا، رئیس مرکز آمار ایران، اعلام کرده، در سال ۱۳۹۵ معادل ۲۰ میلیون و ۷۳۰ هزار و ۶۲۵ نفر ساکن در روستاها بوده‌اند که نسبت به سال ۱۳۹۰ معادل ۷۷۲ هزار و ۳۸۳ نفر کاهش یافته است. با این حال در حال حاضر جمعیت روستایی کشور 9 /25 درصد جمعیت کل را تشکیل می‌دهند. اطلاعات مرکز آمار ایران از نیروی کار سال 1395 نیز نشان می‌دهد نرخ مشارکت اقتصادی نقاط روستایی به 41 درصد می‌رسد. نرخ مشارکت اقتصادی نقاط شهری 9 /38 درصد است؛ یعنی مشارکت روستایی نسبت به مشارکت نقاط شهری بالاتر است. جمعیت فعال اقتصادی کل کشور 7 /25 میلیون نفر و جمعیت فعال اقتصادی نقاط روستایی 9 /6 میلیون نفر است. از سوی دیگر در حالی که نرخ بیکاری کل 4 /12 درصد و نرخ بیکاری نقاط شهری 7 /13 درصد است، نرخ بیکاری نقاط روستایی به 9 /8 درصد می‌رسد. جمعیت بیکار کل کشور 2 /3 میلیون نفر و جمعیت بیکار نقاط شهری 5 /2 میلیون نفر است، اما جمعیت بیکار نقاط روستایی به 619 هزار نفر می‌رسد.
در همین حال حسن روحانی، رئیس‌جمهوری، اخیراً در سخنانی با تاکید بر اینکه باید برای روستاها، اقدامات موثرتری انجام شود، یادآوری کرد: «در سال ۹۵ لایحه‌ای دوفوریتی برای برداشت 5 /1 میلیارد دلار از صندوق توسعه ملی به منظور توسعه اشتغال روستایی به مجلس ارسال شد که شاید نمایندگان با ملاحظه مساله انتخابات، تصویب آن را به تاخیر انداختند، ولی باید از این بحث‌های زودگذر بگذریم و با تصویب این لایحه به ایجاد تحولی بزرگ در روستاها کمک کنیم.»
اما چگونه می‌توان سهم روستاها را از اقتصاد ایران افزایش داد و از ظرفیت‌های اقتصادی روستاهای کشور بیشتر بهره برد؟ روستاهای ایران در حال حاضر چقدر ظرفیت اشتغال‌زایی دارند؟ چرا تاکنون از سهم روستاها در اقتصاد کشور غفلت شده است؟ دولت چگونه می‌تواند از روستاییان و اشتغال در این نقاط از کشورمان حمایت کند؟
لایحه اختصاص 5 /1 میلیارد دلار از منابع صندوق توسعه ملی برای اشتغال مناطق محروم و روستاییان همچنان منتظر تصویب نمایندگان مجلس است، اما این لایحه موافقان و مخالفانی دارد. آذرماه سال گذشته چندی پس از ارائه لایحه، غلامرضا کاتب، عضو هیات رئیسه مجلس، ضمن استقبال از این لایحه، تاکید کرده بود: «ما باید از منابع به درستی استفاده کنیم و نباید تجربه چند دوره قبل تکرار شود، زیرا این طرح‌ها فقط موجب بدهکاری روستاییان به بانک‌ها شده و عملاً نه اشتغالی ایجاد شده و نه مشکلات روستاییان را رفع کرده است.»
آیا حمایت‌های مالی و از جمله تصویب و اجرای لایحه مورد اشاره رئیس‌جمهوری برای رفع مشکلات روستاییان کافی است؟ تزریق منابع مالی به اشتغال روستاییان باید با چه سازوکاری انجام شود که کمترین تبعات منفی و بیشترین اثرات مثبت ممکن را در پی داشته باشد؟
دیدگاه تان را بنویسید