رهایی از بند

با آغاز مذاکرات ایران و آمریکا در عمان، یک حس خوش‌بینی و چشم‌انداز مثبت شکل گرفته و انتظار می‌رود که نه‌فقط میل و خواست دو طرف، بلکه اجبار و فشار شرایطی که ناخواسته در کنار هم تجمیع شده، دو طرف را به سمت یک توافق سوق بدهد؛ توافقی که می‌تواند یک قرارداد ناپایدار و موقت باشد یا یک توافق جامع و پایدار که تمامی تحریم‌های گذشته را بردارد.

برداشته شدن تحریم‌ها و بازگشت اقتصاد ایران به فضای بین‌الملل، آن را از انزوا خارج می‌کند اما این شروع یک رقابت سخت و پرتنش است برای اقتصاد بیمار و ضعیفی که مانند یک بازیکن فوتبال حرفه‌ای است که چند فصل درگیر مصدومیت و محرومیت بوده و حالا دوباره به میادین برگشته و باید تلاش بسیار زیادی بکند تا بتواند دوباره خودش را به سطح اول رقابت‌ها در بازارهای جهانی برگرداند.

رفع تحریم حتماً نتایج مثبتی برای اقتصاد ایران به همراه می‌آورد و بخش خصوصی نیز به دلیل چابکی می‌تواند سریع‌تر خودش را با شرایط جدید وفق دهد و تجارت خارجی غیرنفتی کشور را رونق دهد اما دولت در این میان باید تغییرات بنیادین و اصلاحات ساختاری جدی در پیش بگیرد. اقتصادی که سال‌ها در بند بوده و تمام اعضا و جوارحش ضعیف شده است، برای تحرک کار سخت و دشواری در پیش دارد و باید از گشاده‌دستی‌های گذشته در درآمدهای نفتی، خلق تورم و سرکوب ارز برای کنترل کردن تورم دست بردارد.