التقاط کمونیسم و جوچه

چندین دهه است که کره ‌شمالی یکی از سری‌ترین جوامع دنیا به شمار می‌آید. کره‌ شمالی یکی از معدود کشورهایی است که هنوز اسماً تحت قوانین کمونیستی اداره می‌شود. این کشور به دژی نفوذناپذیر در برابر ورود هرگونه مکتب و ایدئولوژی تبدیل شده است؛ جایی که همه چیز در انحصار حکومت است و هرگونه سیم ارتباطی با خارج از کشور بریده شده است. کشوری که خود را جزو خوشبخت‌ترین جوامع روی زمین می‌خواند و به مردمش القا می‌کند که کره‌ شمالی بهترین نقطه برای زندگی بر روی این کره خاکی است.

طبیعی است که آمار و ارقامی از آنچه در کره‌ شمالی می‌گذرد در دسترس نباشد. همه چیز تخمینی است و شاخص‌های اقتصادی در این کشور مبهم و نامعلوم است. آنچه بر همگان روشن است حکومتی توتالیتر با آموزه‌های التقاطی کمونیسم و ایده‌های رهبران این کشور است که در حد خدا پرستیده می‌شوند.

اهداف هسته‌ای کره‌ شمالی انزوای این کشور از بقیه دنیا را تشدید کرده است. کره‌ شمالی پس از هرج‌و‌مرج‌های جنگ جهانی دوم و در سال 1984 ظهور کرد. تاریخ این کشور منحصر به رهبر کبیرش کیم ایل‌سونگ است که امور سیاسی این کشور را در مدت زمانی 50ساله شکل داد. بعد از جنگ کره، کیم ایل‌سونگ فلسفه شخصی خودش به نام «جوچه» را ارائه داد که چراغ راهنمای توسعه کره شد. کیم ایل‌سونگ در سال 1994 درگذشت اما جایگاه رهبری به طور ابدی برای او حفظ شد. دهه‌ها حضور این نظام کنترل دولتی منجر به رکود شدید و جنون و خودشیفتگی رهبران آن شده است. سازمان‌های امدادی بین‌المللی تخمین زده‌اند که از میانه دهه 1990 تاکنون بیش از دو میلیون نفر در کره‌ شمالی بر اثر کمبود شدید غذا از بین رفته‌اند. کمبودی که به دلیل حوادث طبیعی و سوءمدیریت شدید اقتصادی ایجاد شده است. این کشور برای سیر کردن شکم میلیون‌ها نفر از مردمش وابسته به کمک‌های خارجی است.

دولت توتالیتر کره همچنین متهم به نقض سیستماتیک حقوق بشر است. گزارش‌ها حاکی از شکنجه، اعدام در ملاء عام، بیگاری، سقط جنین اجباری و قتل کودکان در کمپ‌ها و زندان‌هاست. یک گروه حقوق بشر آمریکایی تخمین زده که بیش از 200 هزار زندانی سیاسی در این کشور وجود دارد. پیونگ‌یانگ به طور مرتب دولت کره‌ جنوبی را متهم می‌کند که آلت دست آمریکاست اما دیدار کیم دای‌جونگ رئیس‌جمهور کره‌ جنوبی در سال 2000 یک نشانه از گرم شدن روابط دو کشور را نشان داد. «سیاست طلوع» سئول در برابر پیونگ‌یانگ با هدف اعطای شانس به کره‌ شمالی از طریق گفت‌وگو و کمک در دستور کار قرار گرفت.

این موفقیت باعث اتخاذ یک تصمیم ناگهانی در کره‌ شمالی شد: پیونگ‌یانگ رآکتور هسته‌ای خود را مجدداً فعال و بازرسان بین‌المللی را اخراج کرد. در اکتبر 2006 کره‌ شمالی اعلام کرد که بمب هسته‌ای ساخته‌شده‌اش را با موفقیت آزمایش کرده و کل منطقه را در احساس خطری عمیق فرو برد. از آن هنگام تلاش‌های دیپلماتیک گسترده‌ای با هدف از بین بردن دستاوردهای هسته‌ای کره‌ شمالی صورت گرفته است. پس از سال‌ها مذاکرات کژدار و مریز کره‌ شمالی موافقت کرد تا رآکتور هسته‌ای خود را تعلیق کند و به پای میز مذاکره برگردد. اما طولی نکشید که کره‌ شمالی طرف‌های مقابل مذاکره‌اش یعنی آمریکا، کره‌ جنوبی، ژاپن، چین و روسیه را به شکست در برآورده کردن تعهدات‌شان متهم کرد و مذاکرات را به بن‌بست کشاند. تنش بین کره‌ شمالی و بقیه دنیا مداوماً افزایش یافت به ویژه پس از آنکه رئیس‌جمهور بعدی کره‌ جنوبی لی میانگ‌باک ادامه سیاست طلوع را متوقف کرد. در آوریل 2009 کره‌ شمالی از مذاکرات بین‌المللی که هدفش پایان دادن به فعالیت‌های هسته‌ای بود، خارج شد.

این تنش‌ها شروعی بود بر وضع تحریم‌های سخت علیه کره‌ شمالی توسط آمریکا، اروپا و شورای امنیت سازمان ‌ملل. اما همه اینها هنوز باعث نشده تا این کشور از سیاست‌های سرسختانه خود دست بردارد. تا جایی که اخیراً و در پی تنش‌های ایجاد‌شده در شبه‌جزیره کره، آمریکا را به استفاده از بمب هسته‌ای تهدید و اعلام کرد مجدداً رآکتور هسته‌ای خود را فعال خواهد کرد. کره‌ شمالی یکی از بزرگ‌ترین ارتش‌های دائمی دنیا را در اختیار دارد، نظامی‌گری زندگی روزمره مردم در این کشور را تحت‌تاثیر قرار داده است. با این همه گزارش‌ها نشان می‌دهد که تجهیزات و آموزش در این ارتش هنوز ضعیف است.

کره‌ شمالی قدرتی پوشالی است که تنها دارایی‌اش بمب هسته‌ای است. سلاحی که هنوز دنیا مطمئن نیست کره قادر به استفاده از آن باشد. کره‌ شمالی از کمونیسم راه به جایی نبرده به جز انزوا، فقر، عدم رشد و تهدید.