استادیوم تبهکاران

بحرانی که در سال 1997 در شرق آسیا از کره و تایوان و تایلند شروع شد و اندونزی را هم در سال 1998 در کام خود کشید به نوعی منشأ آن بانکداری رفاقتی بود. آمریکا چنین تجربه‌ای را یک قرن پیش داشته و ایتالیا هم تا یکی دو دهه پیش درگیر گروه‌های مافیایی بود. فساد مالی بانک فارمرز دانمارک در سال 1992، رسوایی مالی بانکا رومانا در ایتالیا در سال 1893، رسوایی مالی بانکو آمبروسیانو در ایتالیا در سال 1982، فسادهای مالی بانک پنجاب در هند در سال 2018، رسوایی مالی بانک کامان‌ولت استرالیا در سال 2018، رسوایی بانک تسکو در بریتانیا در سال 2016 و رسوایی اگزیم‌بانک ویتنام در سال 2018 نیز همگی به نوعی نتیجه بانکداری رفاقتی هستند. بحران مالی دهه 90 در آمریکای لاتین نیز نتیجه مستقیم فساد مالی بانک‌های کشورهای این قاره است. ویروس بانکداری رفاقتی، نظام بانکی آرژانتین، شیلی، کلمبیا، ونزوئلا و دیگر کشورهای این قاره را بیمار کرده بود و نتیجه آن هم چیزی نبود جز ورشکستگی بانک‌ها و از بین رفتن اعتماد عمومی به نظام بانکی کشورهایی که ذکر شد. خروجی بانکداری رفاقتی در اقتصاد رفاقتی، شکل‌گیری گروه‌های تبهکار مالی است. گروه‌هایی که هم می‌توانند در بانک‌های دولتی به وجود آیند و هم در بانک‌های خصوصی. بله درست است. بانکداری رفاقتی فقط محصول بانکداری دولتی نیست بلکه اگر مقررات درست وجود نداشته باشد، احتمال کشف جرم پایین باشد و بانک‌های خصوصی بتوانند دولت را تسخیر کنند، باز هم بانکداری رفاقتی شایع خواهد شد. در این پرونده توضیح داده‌ایم که بانکداری رفاقتی یعنی چه و چرا این ویروس، فرزند سرمایه‌داری رفاقتی است. سپس به این سوالات پرداخته‌ایم که بانکداری رفاقتی چگونه می‌تواند هم در بانک‌های دولتی و هم در بانک‌های خصوصی به وجود آید. در ادامه مثال‌هایی از بانکداری رفاقتی در دنیا را معرفی کرده‌ایم. شاید مهم‌ترین بخش این پرونده نمودارهایی در مورد وضعیت نظام مالی کشورهای آمریکای لاتین در دهه‌های 80 و 90 میلادی باشد که نشان می‌دهند بانکداری رفاقتی با اقتصاد یک کشور چه می‌تواند بکند.