آی آدم‌ها

براثر سهل‌انگاری و غفلت عده‌ای از ما، که همیشه معتقدند اتفاقی نمی‌افتد و خطری ندارد یا رعایت اصول ایمنی را سوسول‌بازی می‌پندارند، جرقه یک حادثه زده می‌شود. وسعت حادثه به دلیل بی‌مبالاتی عده دیگری از ما، که عاشق تماشای حادثه و عکس و فیلم گرفتن و داستان‌سرایی کردن هستیم و در کار مقابله‌گران با حادثه اخلال ایجاد می‌کنیم توسعه می‌یابد. ابعاد حادثه به دلیل بی‌توجهی، سودجویی یا کم‌دانشی عده‌ای از ما که در گذشته کم‌کاری کردیم، به بازرسان و نهادهای ناظر رشوه داده‌ایم، یا مسوولی بودیم و با رشوه و چشم بستن امضا کردیم عمیق‌تر و عمیق‌تر می‌شود. حادثه به واسطه کم‌اطلاعی ما از احتمالات، کم‌دانشی ما در مدیریت، کمبود وسایل و تجهیزات به خاطر سوءاستفاده و سیاسی‌بازی بخش دیگری از ما به فاجعه تبدیل می‌شود. و همه ما را عزادار و ماتم‌زده و مغبون می‌کند.

ما درس نمی‌گیریم. چرخه معیوب این بار با نشان دادن انگشت اتهام به همدیگر ادامه می‌یابد. عده‌ای از ما عده دیگری از ما را به سوءمدیریت متهم می‌کنند، در مقابل عده دیگری از ما آن عده اول را برخورد سیاسی و ضعف عملکرد در گذشته سرزنش می‌کنند و چشم‌ها بسته و دهان‌ها باز می‌شود تا دوباره حادثه‌ای دیگر و فاجعه‌ای مجدد و این حدیث مکرر. در این بازی همه مقصریم و هیچ‌کس مقصر نیست. پس دلیلی محکم و مستندی برای محکومیت فرد یا گروهی وجود ندارد.

ما به دلایل مختلف از قهر سنتی طبیعت گرفته تا بلایای غیرمنتظره‌ای که به خاطر تغییرات آب‌وهوا ایجاد شده است، از خودروهای ناایمن گرفته تا جاده‌ها و پیچ‌های خطرناک و ساختمان‌های قدیمی و حس بی‌اساس قدرتمندی، در معرض تهدید و خطرهای جدی هستیم. اگر می‌خواهیم که حادثه بعدی تبدیل به فاجعه نشود، اگر می‌خواهیم در پی هر حادثه‌ای علاوه بر خسارات مالی چشم‌مان به دیدگان گریان خانوارها نیفتد، باید انقلابی در ایمن‌سازی و مقابله با حوادث و رویدادها رقم بزنیم. یک انقلاب همگانی و عمومی که از رانندگی در بین خطوط و حرکت با سرعت مطمئنه را دربر می‌گیرد تا مقاوم‌سازی و استفاده از ترکیب مناسب شن و سیمان برای تهیه بتن و بازرسی دقیق و سختگیرانه.

ما به یک آمادگی جمعی نیاز داریم و کیست که نداند این ایجاد این آمادگی جمعی سیاستگذاری خوب می‌خواهد.