تاریخ انتشار:
زوایای پیدا و پنهان فرود بزرگ‌ترین هواپیمای مسافری جهان در ایران
خانه‌ای در خورد پیل*
اولین ماه پاییز امسال گویا برای صنعت حمل‌ونقل کشور خوش‌یمن است. صنعتی که به علت تحریم‌های اقتصادی با فرسودگی ناوگان دست‌وپنجه نرم می‌کند. اما حالا خبرهای خوشی که در ماه‌های قبل نوید داده شده بود، محقق شده و ظاهراً فصل جدیدی پیش روی حمل و نقل هوایی ایران است.
اولین ماه پاییز امسال گویا برای صنعت حمل‌ونقل کشور خوش‌یمن است. صنعتی که به علت تحریم‌های اقتصادی با فرسودگی ناوگان دست‌وپنجه نرم می‌کند. اما حالا خبرهای خوشی که در ماه‌های قبل نوید داده شده بود، محقق شده و ظاهراً فصل جدیدی پیش روی حمل و نقل هوایی ایران است. عبور قطار اروپایی از ریل‌های ایران و رکود‌زنی دوباره پروازهای عبوری از فراز آسمان کشور باعث شده امیدها به رونق حمل‌ونقل کشور افزایش یابد. مهم‌تر از آن به زمین نشستن غول‌پیکرترین هواپیمای مسافری جهان در فرودگاه بین‌المللی امام خمینی (ره) است که آن هم با پایان هفته اول مهرماه جاری رخ داد. اگرچه صنعت حمل‌ونقل هوایی کشور در حسرت خرید هواپیمای نو از هواپیماسازی‌های بزرگ جهان چون ایرباس و بوئینگ به علت تحریم‌ها مانده است اما چراغ سبز شرکت‌های بزرگ هواپیمایی خارجی برای عبور از فضای کشور با هواپیماهای غول‌پیکرشان این نوید را می‌دهد تا شاید در آینده نزدیک با گشایش در مذاکرات هسته‌ای ایران با گروه 1+5 خرید هواپیماهای نو نیز رقم خورد. با این حال فرود غول‌پیکرترین هواپیمای مسافربری جهان در فرودگاه امام خمینی در هشت مهرماه در حدود دو هفته گذشته سبب اظهار نظرهای
متفاوتی در صنعت هوانوردی کشور شد. در این باره علیرضا ارزنده کارشناس ایمنی هوانوردی به تجارت فردا می‌گوید فارغ از شعف و هیجان ایجاد‌شده بین علاقه‌مندان به هوانوردی این فرود پرده‌ای دیگر از ظرفیت‌ها و زیرساخت‌های موجود را به نمایش گذاشت. ظرفیت‌هایی که از قبل هم از وجود آن مطلع بودیم. این فرود در نگاه اول سبب شد فرودگاه امام(ره) به عنوان رقیبی برای فرودگاه‌های دمودووی مسکو، حیدر علی‌اف باکو، فرودگاه کویت و فرودگاه دوبی مطرح شود. از ابتدا و بر اساس بررسی‌های مشخصات باند فرودگاه امام خمینی(ره) مشخص بود که این فرودگاه قابلیت پذیرایی از این غول آهنین روی باند خود را دارد چرا که باند فرودگاه اگرچه عرضش 45 متر است، اما از هر طرف شانه (paved) با عرض 5/7 متر دارد که عرض باند را به 60 متر می‌رساند. در این صورت موتورهای یک و چهار بر روی خاک قرار نمی‌گیرند. برای ایرباس 380، باند با عرض 60 متری بدون شانه و 45 متر با شانه 5/7متری در هر طرف تفاوت چندانی ندارد. موضوع دوم پس از فرود این غول آهنی آغاز می‌شود که موضوع تخلیه مسافران است. جتوی‌های فرودگاه امکان افزایش ارتفاع تا دسترسی به Upper Duck را ندارد اما مسافران
می‌توانند از پلکان داخلی استفاده کرده و از طریق Lower Duck از هواپیما پیاده شوند. هم‌اینک نیز سرویس‌دهی به هواپیماهای پهن‌پیکر 747-400 و 777-300 و 340-600 انجام می‌شود و جالب است بدانید ایرباس 380 حدوداً 30 درصد مسافر بیشتری نسبت به هواپیماهای یادشده دارد. آنچه فرود هواپیمای ایرباس 380 بر فرودگاه امام تحمیل می‌کند و تفاوت این پرنده با پرنده‌هایی که تاکنون فرودگاه امام به خود دیده است (747-400 و 777-300 و 340-600) از تفاوت 747-100 با بوئینگ 707 در زمانی که مهرآباد اولین فرود 747 را تجربه نمود کمتر است. همچنین به خاطر داشته باشیم وقتی که اولین بار بوئینگ 707 به ایران آمده هواپیماهایی نظیر دی‌سی6 و کانستلیشن و وایکانت در ایران پرواز می‌کردند که 707 در مقایسه با آنها چیزی شبیه به مقایسه امروز 380 با سایر هواپیمای پهن‌پیکر است. مهم‌ترین دستاورد این فرود ایجاد رقابت با فرودگاه‌های یادشده و اثبات قابلیت‌های زیرساختی فرودگاه‌های کشور است. این موضوع را چند سال پیش هم تجربه کرده‌ایم زمانی که غول‌پیکرترین هواپیمای باربری جهان در فرودگاه خلیج فارس عسلویه به زمین نشست.
* یا مکن با پیل‌بانان دوستی / یا بنا کن خانه‌ای در خورد پیل (سعدی)
دیدگاه تان را بنویسید