جنگ پیاز و شکر

بعد از آنکه در این تابستان تورم هند با سرعت غیرمنتظره‌ای افزایش پیدا کرد دولت مودی، نخست‌وزیر جدید این کشور با اقداماتی به این موضوع واکنش نشان داد. موتور محرک این افزایش تورم، افزایش قیمت مواد غذایی اصلی عنوان شد. دولت نیز در همین راستا در مرحله اول حداقل قیمت صادرات پیاز را که ماده‌ای اولیه در آشپزی و تغذیه هندی محسوب می‌شود به دو برابر افزایش داد که باعث کاهش امکان فروش این محصول و انواع سبزیجات در خارج از مرزهای این کشور شد. این کار یک پیام اصلی و مهم داشت: دولت آماده مبارزه با افزایش قیمت مواد غذایی است و از تجارت به عنوان اهرمی برای رسیدن به این هدف استفاده خواهد کرد. اما تنها یک هفته بعد، دولت اقدامی انجام داد که پیامی کاملاً مخالف را به بازارها ارسال می‌کرد. دولت تعرفه واردات شکر را به دو برابر افزایش داد. این کار که با هدف حمایت از تولیدکنندگان داخلی این محصول انجام شد بلافاصله قیمت شکر را در بازارهای داخلی 5/1 درصد افزایش داد. این دو اقدام پشت ‌سر هم، یعنی سخت‌تر کردن صادرات پیاز برای متعادل کردن قیمت داخلی و سخت کردن واردات شکر برای بالا بردن قیمت‌های داخلی، فشارها را بر دولت مودی افزایش داد. منتقدان اعتقاد دارند او سیاست منسجم و یکپارچه‌ای برای کنترل قیمت مواد غذایی ندارد آن هم در کشوری که هرگونه تغییر چه در قیمت مواد غذایی در سطح بازار، چه در قیمت خرید محصول از کشاورزان به شدت سیاسی تلقی می‌شود و همه بخش‌ها را تحت تاثیر قرار خواهد داد. از یک طرف 25 تا 30 درصد از جمعیت هند بیش از نیمی از درآمد ماهانه خود را صرف غذا می‌کنند. این عده، خصوصاً شهرنشینان فقیر و کارگران، که بیشترین فشار را متحمل می‌شوند، انتظار دارند آقای مودی هر چه سریع‌تر وعده خود را مبنی بر کنترل موثر تورم عملی کند. تورمی که مدت‌هاست به سرعت در حال کاهش قدرت خرید آنان است، آن هم در حالی که افزایش دستمزدها بسیار کمتر از افزایش نرخ تورم است. اما از طرف دیگر، هند کشوری است که بین 60 تا 70 درصد جمعیت آن در روستاها زندگی می‌کنند و بخش عمده‌ای از آنها از طریق کشاورزی و درآمد حاصل از آن امرارمعاش می‌کنند. به همین دلیل این تغییر قیمت‌ها می‌تواند بسیار سیاسی نیز تلقی شود. به عنوان مثال افزایش قیمت شکر حداقل از نظر مردم این کشور، به این دلیل انجام شده که حزب آقای مودی انتظار و نیاز دارد انتخابات ایالتی پیشرو را در ایالت ماهاشاترا که حرفه اصلی مردم آن تولید شکر است، از حزب رقیب ببرد. این ایالت در حال حاضر در اختیار حزب رقیب آقای مودی قرار دارد. اما مقامات دولتی این موضوع را انکار می‌کنند. آنها سیاست دولت را در این مورد بسیار درست و شفاف ارزیابی می‌کنند. به اعتقاد آنان این فقط قشر فقیر شهری نیستند که نیاز به حمایت دولت در برابر افزایش هزینه غذا دارند بلکه فقرای کشاورز نیز باید به‌موقع و از طریق افزایش قیمت فروش محصولات خود، حمایت لازم را دریافت کنند. آنان این دو اقدام اخیر دولت را نه متناقض که تلاشی درست در جهت حمایت از هر دو گروه دانسته‌اند. به اعتقاد آنان عدم حمایت از نیشکر‌کاران، می‌تواند حتی باعث شود در سال‌های بعد آنان کشت این محصول کلیدی را متوقف کنند.