خودکشی در هفت‌تیر

ظهر روز سه‌شنبه هفته گذشته، جوانی که خبرگزاری‌ها گزارش دادند 36‌ساله است با عینک آفتابی از دکل مخابراتی واقع در میدان هفت‌تیر بالا رفت تا خودکشی کند. او که از دکل بالا می‌رفت، رفته‌رفته به جمعیت رهگذرانی که از سر کنجکاوی، این واقعه را نظاره می‌کردند، افزوده می‌شد. با افزایش تعداد تماشاگران، ترافیک نیز برای ساعتی در این محدوده قفل شد. نیروی انتظامی، آتش‌نشانی و ماموران اورژانس اجتماعی نیز با تشک نجات خود را به میدان هفت‌تیر رساندند تا مانع او شوند. این فرد، کاوری زردرنگ بر تن داشت که روی آن سه واژه «دروغ»، «اختناق» و «فقر» نوشته شده بود. خبرگزاری‌ها به نقل از عوامل آتش‌نشانی گزارش دادند که قصد او خودکشی نبوده است و بیشتر به قصد جلب توجه دست به چنین اقدامی زده است. اما گفته می‌شود، هنگام نزدیک شدن نیروهای امدادی به او، آنها را تهدید می‌کرده است که خود را پرتاب می‌کند اما سرانجام، ماموران نیروی انتظامی و آتش‌نشانی موفق می‌شوند او را متقاعد کنند که از خودکشی انصراف دهد. او از دکل مخابرات پایین آمد و -احتمالاً- برای ارائه پاره‌ای از توضیحات با ماموران نیروی انتظامی همراه شد. این خودکشی به وقوع نپیوست اما آنچه در تصاویر باقی‌مانده از این واقعه خودنمایی می‌کند، اشتیاق مردم به ثبت این لحظات است. اگر این فرضیه را که این جوان 36‌ساله به قصد جلب توجه تظاهر به خودکشی کرده است نادیده بگیریم و قصد او را واقعی بپنداریم، این پرسش قابل طرح است که شوق مردم برای ثبت مرگ یک شهروند و انسان چه توجیهی می‌تواند داشته باشد. مردم این روزها از ثبت هیچ صحنه‌ای نمی‌گذرند؛ نه از صحنه بزم و شادی، نه از صحنه قتل و نه از صحنه اعدام. روز سه‌شنبه هم، هر آن که در میدان هفت‌تیر با این صحنه مواجه شد، گوشی موبایل خود را از جیب بیرون آورد تا تصاویری یونیک از این رخداد به ثبت برساند و بگوید که او نیز در این واقعه حاضر بوده است؛ البته در این واقعه جز نیروی انتظامی و آتش‌نشانی، کاری از دیگران برای جلوگیری از مرگ یک شهروند ساخته نبود. اما در جنایت میدان کاج که در سال 1389 رخ داد و جوانی در مقابل چشمان ماموران پلیس و البته لنز دوربین گوشی‌های موبایل، ضربات چاقو را بر پیکر مقتول وارد می‌کرد نیز کسی نمی‌توانست با او مقابله کند و مانع مرگ او شود؟