بانوی غزل چشم از جهان فروبست

سیمین بهبهانی، غزل‌سرای معاصر ایران، بامداد سه‌شنبه ۲۸ مرداد در ۸۷‌سالگی در بیمارستان پارس تهران درگذشت.
سیمین بهبهانی متولد ۲۸ تیرماه سال ۱۳۰۶ در تهران است.
از او بیش از ۲۰ دیوان شعر منتشر شده. خانم بهبهانی برنده جوایز بین‌المللی نیز شده است. این غزل‌سرای شهیر ایرانی ده‌ها وزن تازه در غزل فارسی ابداع کرده و از او به عنوان یکی از نوآوران این سبک کلاسیک یاد می‌شود. بسیاری از شعرهای او به فرهنگ کوچه و میان مردم عادی راه یافتند، شعرهایی که خیلی‌ها زیر لب زمزمه می‌کردند، و شاید خیلی‌وقت‌ها نمی‌دانستند شاعر این شعرها سیمین بهبهانی است، از آن جمله می‌توان به دوباره می‌سازمت وطن یا چرا رفتی و کولی اشاره کرد.
سنگ گور (سیمین بهبهانی)
ای رفته ز دل رفته ز بر، رفته ز خاطر
بر من منگر تاب نگاه تو ندارم
بر من منگر زانکه به جز تلخی اندوه
در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم
ای رفته ز دل، راست بگو! بهر چه امشب
با خاطره‌ها آمده‌ای باز به سویم؟
گر آمده‌ای از پی آن دلبر دلخواه
من آن نیم او مرده و من سایه اویم
من آن نیم آخر دل من سرد و سیاه است
او در دل سودا زده از عشق شرر داشت
او در همه جا، با همه کس، در همه احوال
سودای تو را ای بت بی‌مهر به سر داشت
من آن نیم، این دیده‌ی من سرد و خموش است
در دیده او آن همه گفتار نهان بود
وان عشق غم آلوده در آن نرگس شبرنگ
مرموزتر از تیرگی شامگهان بود
من او نیم آری، لب من این لب بی‌رنگ
دیری است که با خنده‌ای از عشق نشکفت
اما به لب او همه دم خنده‌ی جان‌بخش
مهتاب صفت بر گل شبنم‌زده می‌خفت
بر من منگر تاب نگاه تو ندارم
آن کس که تو می‌خواهیش از من به خدا مرد
او در تن من بود و ندانم که به ناگاه
چون دید و چه‌ها کرد و کجا رفت و چرا مرد
من گور وی‌ام، گور وی‌ام بر تن گرمش
افسردگی و سردی کافور نهادم
او مرده و در سینه‌ی من، این دل بی‌مهر
سنگی‌ست که من بر سر آن گور نهادم