بحران جهانی آب

کم‌آبی مشکلی جدی برای اقتصاد هر کشور است. تاثیر این بحران نه‌تنها در اقتصاد ظاهر می‌شود بلکه می‌تواند روی ساختار اجتماع هم اثر منفی بر جای بگذارد. کاهش نرخ رشد اقتصادی، کاهش فرصت‌های شغلی، کاهش سطح درآمد اقتصاد، کاهش حجم تولید محصولات کشاورزی و از بین رفتن دام‌ها به دنبال تنزل استاندارد زندگی مردم همگی سبب شد کم‌آبی به یکی از مهم‌ترین معضلات اقتصادی دنیا تبدیل شود.
به گزارش سازمان ملل متحد هفت کشور در میان 10 کشور پر‌جمعیت دنیا طی سه دهه آینده با کمبود شدید منابع آب روبه‌رو می‌شوند که این مساله می‌تواند زمینه را برای کاهش نرخ رشد اقتصادی کشور فراهم کند و مانع از ریشه‌کنی فقر در این کشورها شود. این مشکلی بسیار جدی برای اقتصاد جهان است. بهبود روش تخصیص منابع آبی و مصرف آب در دنیا بزرگ‌ترین چالش دنیاست و این چالش می‌تواند وضعیت اقتصادی دنیا در قرن بیست و یکم میلادی را تحت تاثیر قرار دهد. گزارش سازمان ملل نشان می‌دهد اگر دسترسی به سیستم توسعه‌یافته و بهینه آب‌رسانی در دنیا صورت بگیرد و کشورهایی از قبیل برزیل و چین و هند که نرخ بالای رشد اقتصادی و صنعتی را تجربه می‌کنند و قطب آینده اقتصادی دنیا تا سال 2030 میلادی خواهند بود بتوانند از نظام بهینه تامین آب بهره‌مند شوند و سیستم تصفیه آب سالم داشته باشند می‌توانند سالانه 113 میلیارد دلار به ارزش اقتصادی دنیا اضافه کنند و اگر سیستم تامین آب سالم و استفاده بهینه از منابع آب در تمامی کشورهای دنیا اجرا شود ارزش اقتصادی دنیا در هر سال 220 میلیارد دلار افزایش خواهد یافت. البته سرمایه مورد نیاز برای توسعه این سیستم در دنیا کلان است. سرمایه‌ای که باید برای توسعه نظام آب‌رسانی در دنیا صرف شود برابر با 725 میلیارد دلار آمریکاست. زیرساخت‌های احداث‌شده در این حوزه می‌تواند 35 سال مورد استفاده قرار گیرد و نرخ بازدهی هر دلار سرمایه‌گذاری در این حوزه برابر با پنج دلار است. به گزارش صندوق جهانی طبیعت (WWF) بحران کم‌آبی دومین بحران بزرگ دنیا طی 10 سال آینده خواهد بود و این بحران در کشورهای قاره اروپا و آسیا بیش از دیگر کشورهای دنیا دیده می‌شود. پیش‌بینی می‌شود سهم خشکسالی‌ها در دنیا به دلیل تغییرات اقلیمی و جوی طی دو سال آینده 10 درصد رشد کند. طبق این گزارش اولین مشکل بزرگ دنیا در سال‌های پیش رو ناتوانی در سازگار شدن با تغییرات جوی جهان است. این تغییرات جوی به دلیل انتشار آلودگی‌ها در دنیا و آسیب دیدن لایه ازن ایجاد شد که حتی زمینه را برای از بین رفتن بخش‌های زیادی از مناطق قطبی در جهان فراهم کرد.
دومین ریسک بزرگی که در سال‌های پیش رو اقتصاد دنیا را تهدید می‌کند، کم‌آبی و آلودگی‌های آب در دنیاست که باعث آلوده شدن مواد غذایی و افزایش بحران‌های غذایی در جهان می‌شود و سومین مساله هم بحران‌های طبیعی از قبیل سیل‌ها و خشکسالی‌هایی است که همه آنها می‌تواند روی زندگی میلیون‌ها نفر تاثیر بگذارد. سازمان توسعه و همکاری‌های اقتصادی و توسعه در گزارشی یکی از اصلی‌ترین دلایل کم‌آبی در دنیا را هدررفت آب در بخش خانگی و کشاورزی دانست. هزینه سالانه جایگزین کردن و بازسازی زیرساخت‌های صنعت آب در کشورهای در حال توسعه و بازارهای در حال گذار دنیا برابر بیش از 3/1 هزار میلیارد دلار است. این سازمان تاکید کرد در صورتی که سالانه 772 میلیارد دلار در توسعه بخش فاضلاب و زیرساخت‌های تامین آب سالم در دنیا سرمایه‌گذاری نشود، همین منابع آبی موجود هم غیرقابل استفاده خواهد بود. در حال حاضر 782 میلیون نفر در سراسر دنیا به آب پاک و 5/2 میلیارد نفر در جهان هم به سیستم فاضلاب دسترسی ندارند. صندوق جهانی طبیعت در گزارش اخیر خود در مورد کم‌آبی این بحران را بحرانی جدی برای نسل فعلی و نسل آینده بشر دانست و بر اهمیت حل کردن این بحران تاکید کرد. این بحران روی کیفیت منابع غذایی و تامین غذا در دنیا هم اثر دارد و به سلامت مردم آسیب وارد می‌کند. در سال‌های گذشته کم‌آبی مشکلات زیادی را برای کشورهای مختلف ایجاد کرده بود.
اما مشکل کم‌آبی که هم‌اکنون در ایران ایجاد شده است، در دنیا سابقه طولانی دارد. کشورهای مختلفی در طول سال‌های گذشته با این بحران دست و پنجه نرم کرده‌اند ولی تنها آنهایی موفق شده‌اند این بحران را کنترل کنند که اقدام به مدیریت منابع آبی کردند و از وخیم شدن بحران جلوگیری کردند. برخی از کشورها از قبیل آمریکا هم که پیش‌بینی می‌کند طی یک دهه آینده با بحران کم‌آبی مواجه باشد از هم‌اکنون سیاست‌های مقابله با بحران را آغاز کرده است. حال سوال اینجاست که چه کشورهایی این تجربه ناخوشایند را داشته‌اند و کم‌آبی که اغلب به دلیل مدیریت نادرست منابع آبی در کشورها و گاهی هم به دلیل کاهش بارندگی‌ها ایجاد شده است چه اثری روی اقتصاد، کشاورزی، صنعت و زندگی ساکنان این کشورها برجای گذاشته است.
1- کشور استرالیا در سال‌های 2006 و 2007 میلادی با بحران کم‌آبی مواجه شد. سوء مصرف آب در این کشور سبب شد محصولات کشاورزی در این کشور آسیب ببیند و اقتصاد به سمت وارداتی شدن محصولات و مواد غذایی پیش برود. در نتیجه این بحران در بازار آب کشور استرالیا نرخ رشد تولید ناخالص داخلی این کشور یک درصد افت پیدا کرد و تجارت محصولات کشاورزی هم چهار درصد کمتر شد. البته با استفاده از سیاست‌های مدیریت مصرف آب در کشور استرالیا این بحران ظرف سه سال برطرف شد.
در نتیجه این بحران کم‌آبی که از سال 2001 میلادی شروع شد و در سال 2007 میلادی به اوج خود رسید تخصیص آب به بخش کشاورزی و مصرف خانگی تا 84 درصد کاهش پیدا کرد. در نتیجه تولید برنج در این کشور کاهش چشمگیری پیدا کرد و از 7/1 میلیون تن در سال 2001 میلادی به کمتر از 19 هزار تن در سال 2008 میلادی رسید. وزارت کشاورزی کشور استرالیا تاکید کرد این بحران کم‌آبی به صنعت تولید برنج آسیب جدید وارد کرد و موجب شد تا تولید 98 درصد کاهش پیدا کند. در نتیجه سود مزارع 120 هزار دلار در روز کاهش پیدا کرد. کاهش تولید انواع پرتقال در نتیجه این کم‌آبی برابر با 85 درصد، کاهش تولید گریپ‌فروت 36 درصد و کاهش تولید لیمو برابر با 33 درصد بود. کشاورزی را می‌توان اصلی‌ترین صنعت در کشور استرالیا دانست و آسیب دیدن تولید محصولات کشاورزی در این کشور اقتصاد استرالیا را در مسیر افول قرار داد. مطالعات نشان می‌دهد نرخ رشد اقتصادی کشور استرالیا از سال 2001 میلادی تا سال 2009 میلادی 8/1 درصد کاهش پیدا کرد که بیشترین کاهش در سال‌های پایانی این بحران یعنی سال 2008 و 2009 میلادی بود.
2- کشور بوتسوانا در سال 2013 میلادی با بحران کم‌آبی مواجه شد. در نتیجه این بحران مردم این کشور مجبور بودند از آب تصفیه‌نشده برای رفع تشنگی و شست‌وشو استفاده کنند و همین مساله زمینه‌ساز افزایش بیماری‌های مختلف به خصوص و‌با در این کشور و رشد مرگ‌ومیر به دلیل این بیماری شد. هنوز مشکل کم‌آبی و استفاده مردم از آب‌های آلوده در این کشور حل نشده است ولی تبعات مستقیم این بحران روی سلامت مردم بود و صدها نفر که بخش عظیمی از آنها را کودکان تشکیل می‌دادند جان خود را از دست دادند. مشکل کم‌آبی در اغلب کشورهای آفریقایی دیده می‌شود و دلیل این مساله شرایط جوی و گرمای بسیار زیاد هوا در این کشورهاست. از طرف دیگر اغلب این کشورها دارای سیستم توزیع آب اصولی در بخش‌های کشاورزی و خانگی نیستند و همین امر باعث شده است مصرف غیراصولی آب زمینه‌ساز هدر رفتن منابع آبی در کشور شود. در بوتسوانا این بحران کم‌آبی سبب شد درآمد بخش صنعت 46 درصد و درآمد بخش کشاورزی 50 درصد تنزل پیدا کند و به دنبال آن نرخ رشد اقتصادی کشور 9/1 درصد کاهش یابد.
3- در سال 2013 میلادی کشور برزیل با بحران کم‌آبی روبه‌رو شد. در این سال بحران در شهر ریودوژانیرو بیشتر از دیگر شهرها بود و دولت برای کنترل این بحران اقدام به افزایش قیمت آب تصفیه‌شده شهری کرد. این رشد قیمت به اندازه‌ای زیاد بود که سبب شد مصرف کاهش یابد. هم‌اکنون قیمت 20 هزار لیتر آب تصفیه‌شده شهری در کشور برزیل برابر با 1833 دلار آمریکاست در حالی که قبل از بحران کم‌آبی در این کشور هر 20 هزار لیتر آب با قیمت 412 دلار به مردم فروخته می‌شد. دولت برزیل اعلام کرده است با افزایش قیمت آب تصفیه‌شده در کشور، مصرف 40 درصد کاهش یافته است. در نتیجه این بحران کم‌آبی پنج میلیون از دام‌های کشور برزیل از بین رفتند و این مساله هزینه کلانی به اقتصاد و صنعت دامپروری در این کشور وارد کرد. این بحران سبب شد نرخ رشد اقتصادی کشور برزیل 6/0 درصد تنزل پیدا کند و فعالیت‌های صنعتی در این کشور با کاهش نرخ رشد مواجه شود. برزیل که در مسیر توسعه اقتصادی قرار داشت و فعالیت‌های اقتصادی زیادی در این کشور انجام می‌شد در جریان بحران آبی متحمل آسیب‌های زیادی شد.
4- کشور چین در سال‌های گذشته بارها با مشکل کم‌آبی مواجه شده بود. آخرین بار این مشکل در سال 2013 میلادی ایجاد شد که سبب شد نرخ رشد تولید ناخالص داخلی در این کشور 3/2 درصد کاهش پیدا کند. این مساله آسیب زیادی را به سلامت خانوارهای کشور چین وارد کرد. در سال 2011 میلادی هم این کشور بحران کم‌آبی را تجربه کرده بود. مطالعات نشان می‌دهد در سال 2011 میلادی کمبود منابع آبی در این کشور هزینه‌ای برابر با 39 میلیارد دلار در هر سال به اقتصاد تحمیل کرده است که این هزینه به دلیل تاثیر منفی کم‌آبی روی تولید محصولات کشاورزی، کاهش تولیدات صنعتی و کاهش نرخ رشد اقتصادی در این کشور بود. کم‌آبی در بخش‌هایی از چین بیشتر از دیگر مناطق دیده می‌شد و همین مساله سبب شد 400 هزار نفر در هر سال اقدام به مهاجرت کنند.
البته این مهاجرت‌ها داخلی بوده است ولی هزینه‌های اقتصادی زیادی را به خانوارهای این کشور تحمیل کرد. این کشور در دهه 1970 تا 1990 میلادی هم بحران را تجربه کرده بود. در این فاصله زمانی 7/4 میلیون هکتار از زمین‌های کشاورزی تحت تاثیر کم‌آبی قرار گرفت و 86/9 میلیارد کیلوگرم از محصولات غلات در ‌این کشور از بین رفت و زیانی بالغ بر 5/1 میلیارد دلار آمریکا معادل 2/12 میلیارد یوان به اقتصاد این کشور وارد شد. در دهه 1990 میلادی این زیان اقتصادی که ناشی از تاثیر بحران روی شرایط کشاورزی این کشور و باغات بود به بالغ بر 6/1 میلیارد یوان در هر سال رسید که خود عاملی در جهت ضعف اقتصادی و رشد فقر و بیماری در این کشور بود. دولت کشور چین در این سال اعلام کرد سالانه 10 هزار نفر از ساکنان چین به دلیل مشکل استفاده از آب ناسالم و کمبود مواد غذایی و بیماری‌های ناشی از آن از بین می‌روند یا به بیماری‌های صعب‌العلاج مبتلا می‌شوند. کاهش استانداردهای زندگی و افزایش نرخ فقر از دیگر مشکلاتی بود که کشور چین در این دوره با آن مواجه شد. در دهه 1990 میلادی سطح فعالیت‌های صنعتی به خصوص صنعت نفت در کشور چین آسیب زیادی متحمل شد و تولید در بسیاری از واحدهای تولید نفت در این کشور به حالت تعلیق در‌آمد. این مساله 40 میلیارد یوان زیان به اقتصاد کشور چین وارد کرد که معادل چهار میلیارد یوان در هر سال بوده است. عرضه آب شهری در نیمه دوم این دهه به نصف کاهش پیدا کرد و همین مساله سبب شد تولید در 139 واحد صنعتی و تولیدی در این کشور تقلیل پیدا کند یا متوقف شود. این تعطیلی‌ها 600 میلیون یوان به اقتصاد‌ این کشور هزینه وارد کرد و بیش از 100 هزار نفر از ساکنان شهرهای شرقی چین با مشکلات جدی کم‌آبی و سلامتی مواجه شدند. در جریان این کم‌آبی، آب‌رسانی به مزارع مختلف در کشور چین کاهش پیدا کرد و برداشت گندم 3/3 میلیون تن کاهش یافت. در سال 2001 میلادی این بحران به اندازه‌ای بزرگ و جدی شد که 98600 هکتار از زمین‌های کشاورزی با مشکل آب‌رسانی روبه‌رو شدند و 15 هزار هکتار هم اصلاً زیر کشت نرفتند.
تقاضای آب در چین تا سال 2030 میلادی به 818 میلیارد مترمکعب می‌رسد در حالی که عرضه کنونی آب در این کشور برابر با 618 میلیارد مترمکعب است. از مجموع آب مورد تقاضا در سال 2030 میلادی، 50 درصد در بخش کشاورزی، 32 درصد در بخش صنعت و 18 درصد در بخش مصرف خانگی صرف می‌شود. ولی پیش‌بینی می‌شود توان عرضه آب در این کشور در سال 2030 میلادی 24 درصد کمتر از تقاضا باشد که به بحران کم‌آبی در این کشور دامن می‌زند.
5- کشورهای عضو اتحادیه اروپا در سال 2003 میلادی با بحران خشکسالی مواجه شدند و عرضه منابع آبی در این منطقه تنزل پیدا کرد. اتحادیه اروپا در نتیجه این بحران کم‌آبی 7/8 میلیارد یورو زیان دید که برابر با 4/11 میلیارد دلار آمریکا بود. در نتیجه این کم‌آبی حجم تولید بسیاری از محصولات کاهش یافت. بیشترین آسیب در این دوران به کشورهای اسپانیا، ایتالیا، آلمان و یونان وارد شد و هزینه‌ای برابر بین صدها میلیون تا پنج میلیارد دلار به اقتصاد این کشورها تحمیل کرد. این هزینه‌ها برای اقتصاد دو کشور اسپانیا و یونان بیشتر از دیگر کشورها بود زیرا این کشورها دارای اقتصادی کشاورزی‌محور بودند. این بحران کم‌آبی سبب شد تا حتی ورشکستگی دولتی در اقتصاد این کشورها ایجاد شود.
6- فوجی در سال‌های 1997 و 1998 میلادی با بحران‌های زیادی در حوزه تامین منابع آبی روبه‌رو شد و این بحران هزینه 130 میلیون‌دلاری به اقتصاد این کشور تحمیل کرد. در سال 2013 میلادی هم این بحران در کشور فوجی اوج گرفت و بیماری‌های ناشی از استفاده از آب ناسالم ظرف هشت ماه از ابتدای سال 2013 تا انتهای ماه آگوست پنج برابر شد.
7- در سال 2013 میلادی کشور هند با بحران کم‌آبی مواجه شد. هند در این سال بدترین خشکسالی طی 40 سال اخیر را تجربه کرد و هفت هزار روستا از مجموع 25 هزار روستای این کشور تحت تاثیر بحران کم‌آبی در این کشور قرار گرفتند. در این سال‌ها دولت برای تامین آب شرب مردم اقدام به عرضه آب با تانکر به ساکنان روستاها کرد تا از تبعات منفی ناشی از استفاده از آب ناسالم روی سلامت مردم بکاهد. در نتیجه این بحران کم‌آبی و تاثیرات آن روی شغل مردم هند که اغلب به کشاورزی مشغول بودند شرکت کودکان در مدارس 25 درصد کاهش پیدا کرد.
8- در سال‌های 1999 تا 2001 میلادی کشور کنیا با بحران کم‌آبی مواجه شد و این مساله آسیب زیادی به صنعت کشاورزی در این کشور وارد کرد. هزینه تحمیل شده به اقتصاد کشور کنیا در اثر این بحران برابر با 5/2 میلیارد دلار بود که این هزینه به تولید محصولات کشاورزی، دامپروری و حیات ‌وحش این کشور آسیب وارد کرد. در نتیجه خشکسالی در سال‌های مورد مطالعه در کشور کنیا اقتصاد این کشور هزینه‌ای معادل 16 درصد تولید ناخالص داخلی را تحمل کرد. این کم‌آبی به صنایع کشور کنیا نیز آسیب وارد کرد زیرا کمبود آب زمینه‌ساز کاهش تولید برقابی شد و به دنبال آن تولیدات صنعتی کاهش یافت. هزینه تحمیل شده به صنعت در سال‌های 1999 تا 2001 میلادی برابر با 4/1 میلیارد دلار آمریکا بود ولی این بحران باعث شد تا 75 میلیون دلار به صنعت دامپروری این کشور آسیب برسد و 26 درصد از دام و طیور این کشور از بین برود. با وجود اینکه دولت کنیا تلاش‌های زیادی برای حل این بحران کرد ولی نتوانست بحران کم‌آبی را ریشه‌کن کند و در سال 2013 میلادی دوباره مشکل کم‌آبی در این کشور ارتقا یافت. این بار کمبود آب تصفیه‌شده و پاک در کشور کنیا زمینه را برای افزایش بیماری در کشور فراهم کرد. آمارهای ارائه‌شده توسط مرکز سلامت و بهداشت کشور کنیا نشان می‌دهد 80 درصد از بیماری‌های این کشور و 50 درصد از بیماری‌های حادی که زمینه‌ساز بستری شدن فرد در بیمارستان شده بود به دلیل استفاده از آب آلوده و تصفیه‌نشده حادث شد. این اوج فاجعه انسانی در اثر کم‌آبی و استفاده از آب‌های آلوده به دلیل کم‌آبی بوده است.
9- اتحاد جماهیر شوروی در فاصله سال‌های 1960 تا 1987 میلادی با بحران کم‌آبی مواجه شد. در اوایل دهه 1980 میلادی،20 تا 24 گونه‌ ماهی در این کشور از بین رفتند و اقتصاد این صنعت تنزل پیدا کرد. در سال 1957 میلادی 48 هزار تن ماهی در این کشور صید می‌شد ولی میزان صید در سال 1980 میلادی به صفر رسید. در جریان این کم‌آبی گونه‌های زیادی از حیوانات در این کشور از بین رفتند و از میان 170 گونه حیوانی و گیاهی موجود در این کشور پهناور تنها 30 گونه باقی ماندند.
در جریان این کم‌آبی بسیاری از رودخانه‌ها در کشور اتحاد جماهیر شوروی خشک شدند و به دنبال آن آلودگی‌ آب‌ها بیشتر شد. استفاده نادرست از سفره‌های آب‌های زیرزمینی باعث شد تا سطح بسیاری از این سفره‌های آبی نیز کاهش یابد و همین امر باعث شد در عرضه آب برای مصارف شهری در این کشور اختلال ایجاد شود. این کم‌آبی زمینه را برای استفاده از آب‌های تصفیه‌نشده به خصوص در شهرهای کوچک و مناطق روستایی فراهم کرد و بیماری‌های مختلفی به خصوص انواع سرطان‌های دستگاه گوارش و گلو در این کشور ایجاد شد. بیماری‌هایی که ضمن تحمیل هزینه‌های درمانی کلان، باعث از بین رفتن شمار زیادی از جمعیت کشور شوروی شد. نکته مهم در اینجاست که عده زیادی از این افراد را کودکان تشکیل می‌دادند.
در جریان این بحران کم‌آبی سالانه هزینه‌ای معادل 6/92 میلیون روبل به اقتصاد این کشور تحمیل شد که 42 درصد از این هزینه به صنعت کشاورزی، 31 درصد به صنعت ماهیگیری و صید ماهی، 13 درصد به شکار و هشت درصد به حمل و نقل دریایی و رودخانه‌ای و در نهایت شش درصد به شرایط کاری و زندگی مردم مربوط بود.
10- آمریکا یکی از کشورهایی است که در سال‌های گذشته با بحران کم‌آبی مواجه شده ولی سیاست‌هایی را برای مقابله با این شرایط اتخاذ کرده است. در سال‌های 1997 و 1998 میلادی کم‌آبی و خشکسالی در ایالت تگزاس مشکل‌آفرین شد و 6/2 میلیارد دلار به اقتصاد این ایالت هزینه تحمیل کرد. به علاوه هزینه‌ای معادل دو میلیارد دلار هم به صنعت کشاورزی و تولید محصولات در این صنعت تحمیل شد. برآیند هزینه‌ای که بحران کم‌آبی و خشکسالی به اقتصاد آمریکا تحمیل کرد برابر با 25 میلیارد دلار آمریکا بود. این کشور در سال‌های 1980، 1988، 2011 و 2012 میلادی هم بحران کم‌آبی را تجربه کرده است. به گزارش مقامات اقتصادی آمریکا تاثیر این خشکسالی روی اقتصاد آمریکا در سال 1980 میلادی برابر با 56 میلیارد دلار، در سال 1988 میلادی برابر با 78 میلیارد دلار و در سال 2011 میلادی برابر با 12 میلیارد دلار و در نهایت در سال 2012 میلادی برابر با 12 میلیارد دلار بود.
در سال 2011 میلادی ایالت فلوریدای آمریکا با بحران کم‌آبی روبه‌رو شد و به همین دلیل 1200 مصرف‌کننده پر‌مصرف که اغلب مصرف‌کنندگان صنعتی در این ایالت بودند حق استفاده از آب را از دست دادند. محدودیت مصرف آب در 1000 سیستم آب‌رسانی عمومی در این کشور اجرا شد و 627 سیستم آب‌رسانی عمومی در این کشور مجبور به اصلاحات زیرساختی شدند.
در سال 2013 میلادی هم بحران کم‌آبی در کشور آمریکا مشاهده شد. در نتیجه دولت آمریکا اقدام به افزایش قیمت آب مصرفی در ایالت‌های پرمصرف کرد. افزایش 16‌درصدی قیمت آب مصرفی در این کشور سبب شد تا در ماه قبض آب مصرفی این کشور به 213 دلار برسد. در سال‌های 1988 و 1989 میلادی متوسط قبض آب مصرفی خانوارها در این کشور برابر با 35 دلار بود. پیش‌بینی می‌شود بحران کم‌آبی تا سال 2020 میلادی به مشکلی جدی در آمریکا تبدیل شود. به خصوص که این بحران در ایالت کالیفرنیا یک معضل جدی است. پیش‌بینی می‌شود این بحران هزینه‌ای برابر با 6/1 میلیارد دلار در هر سال به اقتصاد این کشور تحمیل کند. این ایالت از هم‌اکنون برای مدیریت این بحران برنامه‌هایی را پیش‌بینی کرده است. برنامه‌هایی از قبیل مدیریت مصرف آب و مقابله با مصرف‌کنندگان پرمصرف و اصلاح زیرساخت‌های صنعت آب که همگی می‌تواند تحولاتی جدی در مصرف آب در سال‌های آینده ایجاد کند و از بروز این بحران جلوگیری کند. در سال 2009 میلادی کم‌آبی در ایالت کالیفرنیا باعث از بین رفتن 23 هزار فرصت شغلی در این کشور شد و 4/1 میلیارد دلار به اقتصاد صنعت ماهیگیری و بازی‌های آبی در این کشور هزینه وارد کرد. در سال گذشته این کم‌آبی باعث کاهش 60‌درصدی تولید خرچنگ و میگو و کاهش 44‌درصدی درآمد صنعت صید در ایالت کالیفرنیا شد.

راه‌حل کجاست
اولین و بهترین راه برای حل این مشکل جهانی را می‌توان مصرف بهینه آب دانست. مصرف بهینه آب در کنار توسعه زیرساخت‌های صنعت آب در دنیا بهترین راه برای کنترل بحران آب در دنیاست. سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه در گزارش اخیر خود نوشت: سطح بالای مصرف آب می‌تواند مشکلات زیست‌محیطی و اقتصادی زیادی ایجاد کند. از نظر زیست‌محیطی مصرف بالای آب باعث می‌شود تا سطح آب موجود در رودخانه‌ها و دریاچه‌ها و آب‌های زیرزمینی کاهش یابد و استفاده از آب‌های آلوده برای آبیاری محصولات کشاورزی و حتی مصرف خانگی در مناطق دورافتاده بیشتر شود که سلامت جامعه را به خطر می‌اندازد. از دیدگاه اقتصادی هم سطح بالای مصرف آب نیاز به سرمایه‌گذاری در توسعه زیرساخت‌های این صنعت را بیشتر می‌کند و این سرمایه‌گذاری‌های کلان می‌تواند منابع مالی مورد نیاز برای توسعه زیرساخت‌های صنایع دیگر را کمتر کند. آمارها نشان می‌دهد بیشترین منابع آبی دنیا در کشورهای کانادا و آمریکا وجود دارد. این دو کشور دارای رودخانه‌ها و دریاچه‌ها و آب‌های زیرزمینی زیادی هستند ولی مصرف نادرست آب در این کشورها باعث شده است تا در فهرست کشورهای پرمصرف قرار داشته باشند. سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه در گزارشی اعلام کرد سرانه مصرف آب در کانادا برابر با 1600 مترمکعب در سال است که از نظر سرانه مصرف در میان 29 کشور عضو این سازمان در جایگاه بیست و هشتم قرار گرفته است.
این سرانه مصرف دو برابر سرانه مصرف آب در کشور فرانسه و سه برابر سرانه مصرف در کشور آلمان است. مقایسه مصرف سرانه آب در کشور کانادا با کشورهای دانمارک و سوئد نشان می‌دهد سرانه مصرف آب در کشور کانادا چهار برابر سوئد و هشت برابر دانمارک است. به طور کلی سرانه مصرف آب در کشور کانادا 65 درصد بیشتر از سرانه مصرف در کشورهای عضو سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه است. از نظر کل مصرف آب در میان اعضای سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه، کانادا در جایگاه 26 قرار گرفته است و مجموع مصرف در کشورهای آمریکا، ژاپن و مکزیک بیشتر از کاناداست. نرخ رشد مصرف آب در کشور کانادا از سال 1980 میلادی تاکنون دورقمی بوده است. طی این سال‌ها مصرف در کانادا 7/25 درصد رشد کرده است در حالی که کشورهای عضو سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه رشد 5/4‌درصدی را تجربه کرده‌اند. کشورهای سوئد، هلند، آمریکا، انگلیس، چک، لوکزامبورگ، لهستان، فنلاند و دانمارک طی این سال‌ها موفق شدند تا مصرف آب را کاهش دهند.