فسانه شایگان

داریوش شایگان، نویسنده و مترجم، که پنجم بهمن‌ماه سال گذشته بر اثر سکته مغزی در بیمارستان بستری شده بود، صبح روز دوم فروردین‌ماه امسال درگذشت. مراسم تشییع پیکر این نویسنده روز دوشنبه ششم فروردین‌ماه با حضور چهره‌هایی چون مصطفی محقق داماد، محمدکاظم موسوی‌بجنوردی، علی یونسی، عباس آخوندی، بهرام قاسمی، اشرف بروجردی، محمدرضا نعمت‌زاده، مرتضی الویری، الهام فخاری، غلامحسین کرباسچی، لیلی گلستان، محمدرضا شفیعی‌کدکنی، جواد مجابی، علی دهباشی و سفیر کشور هندوستان برگزار شد.

کامران فانی که از سخنرانان این مراسم بود، گفت: شایگان همدرد و همدل انسان‌های وامانده‌ای بود که در قرن ما گرفتار دوگانگی شده‌اند، او از وظایف خود می‌دانست کنار کسانی که بین سنت و مدرنیته، غرب و شرق، معنویت و مادیت مانده‌اند بایستد. مانند آهنربای جذابی بود که همه افراد را از دور و نزدیک به خود جذب می‌کرد. ما قدرش را ندانستیم. شایگان از دنیای واقعیت گریخت و به آسمان حقیقت پیوست.

آیدین آغداشلو درباره شایگان گفت: استادم یکی از مهم‌ترین فرهیختگانی بود که همیشه به او حسرت می‌بردم و جایگاهش را ستایش می‌کردم. او نمونه و الگوی ذهن دو جهانی بود. فرهنگ ایرانی و فرهنگ جهانی را به یک اندازه می‌شناخت و سال‌ها باید بگذرد تا متفکری مانند او پدید آید. بر اساس گزارش ایسنا، آغداشلو سپس یک رباعی از خیام خواند و گفت: شایگان فسانه‌اش را خواند و خوابید، واقعاً به خواب رفت. او در دل اصحاب کمال جا دارد و خواهد داشت و افسانه‌ای که او از خود به‌جا گذاشت در طول زمان حرکت خواهد کرد. او نمی‌میرد و در ذهن و دل‌های پویا عمر خود را طی می‌کند.

بهمن فرمان‌آرا نیز که از دوستان زنده‌یاد شایگان بوده، درباره او اظهار کرد: شایگان الگوی من برای زندگی بود نه از نظر سواد که من اگر 50 سال دیگر هم زندگی کنم به اندازه او نخواهم دانست. من و شایگان احساس می‌کردیم خوشبختیم و کاری که دوست داشتیم انجام دادیم. ما هر دو با مرگ مشکلی نداشتیم زیرا فکر می‌کردیم کاری که توانسته‌ایم انجام داده‌ایم. ما از جهان طلبکار نبودیم. داریوش عاشق زندگی بود. او همه ویژگی‌های یک روشنفکر را داشت. بزرگان ما می‌روند. داریوش از کسانی بود که جایگزینی نداشت، ندارد و نخواهد داشت زیرا به معنای واقعی استثنایی بود. به ملت ایران تسلیت می‌گویم زیرا آنها جواهری را از دست دادند که مسوولان ارزشش را ندانستند.