مارپیچ سکوت ورزش
رسول خادم چگونه چهره سال شد؟
خادم در میانه همهمه سکوتی که بر این فضا حاکم شده است، فریاد خود را به گوش همه دست‌اندرکاران و متولیان سیاست رساند؛ سیاستی که همواره سایه سنگین خود را بر سر ورزش گسترانیده است.
فریادهای پیاپی «علیرضا! باید ببازی» در یک آوردگاه بین‌المللی ورزشی موجب شد برخلاف دفعات قبلی، کُشتی و به تبع آن ورزش ایران چهره خبری خود را از بیرون گود مطرح کند؛ رسول خادم. باخت عمدی علیرضا کریمی کشتی‌گیر آزادکار کشورمان به حریف روس به علت هم‌گروه شدن با نماینده رژیم صهیونیستی موجب شد این ورزشکار که بخت نخست کسب مدال طلای جهان بود از دور رقابت‌ها حذف شود و ایران نیز به جای قرار گرفتن بر سکوی سومِ تیمی به عنوان هشتمی برسد.
برای ورزش ایران این نخستین بار نبود و بارها شاهد انصراف ورزشکاران ایرانی از رقابت با ورزشکاران رژیم صهیونیستی یا تلاش آنان برای مواجه نشدن با نمایندگان این رژیم بوده‌ایم؛ در پاره‌ای مواقع کسانی در ساختار ورزش کشور که به نوعی از این موضوع عدول کرده بودند با برخوردهایی روبه‌رو شدند؛ در بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۸ پکن، محمدرضا مینوکده رئیس وقت کمیته داوران فدراسیون جودو ایران، قضاوت مبارزه جودوکاری از اسرائیل با «روسلان کیشهاکف» از روسیه را بر عهده گرفت که نتیجه رقابت به سود ورزشکار اسرائیلی بود. فدراسیون جودو ایران پس از آگاهی از این موضوع، مینوکده را از همه سمت‌هایش برکنار کرد. مسعود اشرفی، دبیر کمیته ملی پارالمپیک در آیین توزیع مدال‌های مسابقات بازی‌های پارالمپیک تابستانی ۲۰۰۸ به گردن ورزشکار اسرائیلی مدال آویخت و با او دست داد. اشرفی ناچار شد از سمت خود استعفا کند. در سال ۱۳۸۸ نیز رویدادی دیگر از همین دست، باعث شد محمدمنصور عظیم‌زاده‌اردبیلی، رئیس بخش روابط خارجی فدراسیون فوتبال ایران استعفا دهد.
از سوی دیگر و در بُعد بین‌المللی چند‌سالی است که مدیریت کلان ورزش در ایران برای دوری از محرومیت‌های احتمالی بین‌المللی، راهکاری را برگزیده است که بر اساس آن ورزشکاران ایران زمانی که با وزرشکاران رژیم صهیونیستی روبه‌رو می‌شوند با ترفندهایی نظیر تمارض، مصدومیت یا نرسیدن به سفر، خود را از خطر محرومیت‌های ورزشی می‌رهانند که البته چند‌صباحی است مسوولان فدراسیون‌های جهانی از این شیوه آگاه شده‌اند و محرومیت شش‌ماهه علیرضا کریمی نشانگر آن است.
باخت تعمدانه کریمی کشتی‌گیر کشورمان در مقابل حریف که آخرین مورد از این موضوع بود، فریاد رسول خادم رئیس فدراسیون کشتی را برآورد؛ خادم به نوعی «مارپیچ سکوتی» را که در این موضوع در سال‌های متمادی شکل گرفته بود در‌هم شکست؛ او با انتشار بیانیه‌ای خطاب به دولتمردان از آنان خواست اگر به آنچه می‌گویند به عنوان یک اصل در مواضع نظام سیاسی کشور اعتقاد دارند، به شهید مصطفی چمران و سردار قاسم سلیمانی تاسی کنند، سلاح بردارند و پیشاپیش ورزشکاران ملی‌پوش حرکت کنند؛ نه اینکه قهرمانان ملی را سپر بلای خود قرار دهند. او که به عنوان یک چهره ورزشی در محافل داخلی و جهانی شناخته می‌شود در موضع‌گیری‌های سیاسی نیز در جرگه اصولگرایان قرار می‌گیرد و نگاهی به موضع‌گیری‌های او در سال‌های گذشته و از همان انتخابات ریاست‌جمهوری 76 تا ورود به شورای شهر تهران این مدعا را ثابت می‌کند. او به‌خوبی به یکی از ضعف‌ها و کاستی‌های دستگاه دیپلماسی کشور در زمینه رایزنی‌های بین‌المللی و کسب اجماع جهانی در خصوص محکومیت اشغالگری‌های رژیم اسرائیل اشاره کرد و در بخشی از بیانیه خود آورد: «شما می‌توانید رسماً و با صدای بلند مواضع نظام سیاسی ایران را در ارتباط با عدم انجام مسابقه با حریفان رژیم صهیونیستی به کمیته بین‌المللی المپیک اعلام کنید و در این مسیر از توان دیپلماتیک خود نیز استفاده کنید. مطمئناً اگر به اهمیت کسب افتخارات ملی از سوی قهرمانان ملی کشور، اعتقاد داشته باشید، می‌توانید کمیته بین‌المللی المپیک را در تعاملات دیپلماتیک خود از فضای یک‌طرفه امروز که متاثر از لابی آمریکا و رژیم اشغالگر قدس علیه این سیاست ایران است، به تعادلی مناسب‌تر برسانید، تا ضمن حفظ خط قرمز مورد نظرتان، قهرمانان ملی‌مان نیز بتوانند از هجمه محرومیت‌های سنگین و تعلیق‌ها در امان باشند یا شاید به راهکارهای جدید دیگری نیز برسید. لازمه ایجاد این فضای متعادل برای تیم‌های ورزشی ما در کمیته بین‌المللی المپیک این است که دستگاه دیپلماسی جلو حرکت کند و قهرمانان ملی در سایه حمایت دستگاه دیپلماسی و در هماهنگی کامل با آنها پشت سر.»
پیشتر نیز پس از انتشار گسترده خبر و حمایت‌ها و همدلی‌های مردمی از کریمی، فدراسیون کشتی ایران که ریاست آن را رسول خادم بر عهده داشت، بیانیه پرکنایه‌ای در حمایت از او صادر کرد که در بخشی از آن خطاب به این کشتی‌گیر محروم عنوان شده بود: «این دومین باری است که تو با گذشتن از حق خودت، در مظلومیت تمام، از مظلومیت مردم فلسطین دفاع می‌کنی... مردمی که شاید هیچ‌گاه در جریان این فداکاری تو نباشند.» او که در انتقاد از این وضعیت، خواستار تغییر رویکرد در مواجهه با ورزشکاران اسرائیلی شد گفت: «امروز مهم‌ترین مشکل این است که غیر از خود ورزشکاران اسرائیلی، کسی در دنیا متوجه نمی‌شود که چرا ورزشکاران ایرانی در برابر نمایندگان اسرائیل مبارزه نمی‌کنند و در نتیجه نه در ابعاد بین‌المللی بُرد لازم را دارد و نه در داخل تاثیرگذاری گذشته را. حال ما قهرمان ملی را منفعلانه و مظلومانه جلو می‌فرستیم، بدون هیچ حمایت دیپلماتیکی. بعد مجبور می‌شویم برخلاف ادعایمان از ورزشکار بخواهیم پیش از مواجهه با رژیم صهیونیستی، ببازد یا مریض شود.» خادم پس از این اظهارات استعفای خود را از ریاست فدراسیون کشتی ایران اعلام کرد.
خودداری‌های پرهزینه ایران در روبه‌رو نشدن با ورزشکاران رژیم صهیونیستی همچنان که رسول خادم نیز به آن اشاره کرده بود، هیچ‌گونه بازتابی در محافل سیاسی و ورزشی جهانی نداشته و ندارد؛ چراکه دست‌کم در سال‌های اخیر بیان توجیهات و بهانه‌هایی مانند بیماری و کسالت، مصدومیت و... نمی‌تواند بیانگر اعلام محکومیت موجودیت و اشغالگری رژیم اشغالگر قدس و تلاش در جهت انزوای آن در مجامع و آوردگاه‌های جهانی باشد. از سوی دیگر، نگاهی به سوابق و پیشینه ورزشی قهرمانان ایران نشان می‌دهد که در صورت رویارویی با ورزشکاران رژیم آپارتاید اسرائیل، قطعاً ورزشکاران ایرانی هستند که پیروز میدان خواهند بود و از دستیابی آنان به عناوین جهانی و مطرح‌شدن‌شان جلوگیری خواهند کرد و جالب آنکه در مورد اخیر (باخت عمدی علیرضا کریمی) نماینده رژیم صهیونیستی بر جایگاه سومی جهان ایستاد!
خادم در میانه همهمه سکوتی که بر این فضا حاکم شده است، فریاد خود را به گوش همه دست‌اندرکاران و متولیان سیاست رساند؛ سیاستی که همواره سایه سنگین خود را بر سر ورزش گسترانیده است.
