در مذمت تردید

محمدرضا قلمبر: همه ما در زندگی روزمره دچار تردید هستیم. تردید با تصمیم عجین است. پیش می‌آید که تصمیمی گرفته‌ایم که از گرفتنش پشیمانیم و تصمیم دیگری قربانی شده [گرفته نشده] تا آن تصمیم گرفته شود. راهی رفته‌ایم که فکر می‌کنیم راه دیگری می‌رفتیم بهتر بود. شاید کمی بوی طمع به مشام برسد. طمع هم همیشه ما را به مال و ثروت نمی‌رساند اما چگونه کسی که در تصمیمات بزرگ و کوچک زندگی خود مستاصل است، می‌تواند در زمینِ مالی و پولی و سرمایه درست بازی کند؟ نمایش شوبیل به همین زندگی و به همین نگاه پرداخته است. نمایش شوبیل برای افرادی نوشته شده که قدرت تصمیم‌گیری ندارند و تردید کلافه‌شان می‌کند و مدام از وضع موجود که بیشتر هم مالی است می‌نالند. فهم و درک نمایش شوبیل تفکری عمیق نمی‌خواهد. تاملی در خود، کلید قفل رمزهاست. از همان ابتدای نمایش سعی شد به مخاطب تلنگری بزنیم که بداند با کاری چندان ساده روبه‌رو نیست. پیچیده است اما به اندازه خود مخاطب. عمیق نیست مگر با تعمق خود عمیقش کند. ما همه چندین بُعد داریم که یا از برخی از آنها غافلیم یا جرات روبه‌رو شدن با آن را نداریم و گاهی بعدی از این بعدها گذشته‌مان است مملو از تصمیم و انتخاب و طرد شدن‌هایی درست و غلط و غمگین. یک نفر در آن واحد در سه هیبت و سه موقعیت همزمان در نمایش ظاهر می‌شود. همان ابتدا معلوم است که هر سه یک‌نفرند. بینشان افرادی می‌آیند که هم خیالی‌اند و هم واقعی. افرادی در گذشته، حال و آینده حتی شاید... معلوم نیست ابتدا کدام قصه از این سه نفر اتفاق افتاده است. اصلاً مهم هم نیست. مهم کاری است که می‌کند یا شاید بهتر است بگویم نمی‌کند و باید انجام دهد. کدام درست است و کدام غلط است؟ باز هم مهم نیست. مهم این است که کدام [بُعد] می‌تواند بر ضعیف‌تر غلبه کند. مثل شوبیل. در موفقیت من به عنوان نویسنده نمایش شوبیل همین بس که تعداد زیادی از فعالان و مخاطبان به من گفته‌اند: «درست گفتی» یا «اون شخصیت نادر منم» و... آری ما همه نادر هستیم و باید در روزگار بد اقتصادی این روزها به مشاوری معتمد اعتماد کرد و البته مثل شوبیل درست و بی‌رحمانه تصمیم گرفت.

نمایش شوبیل بر اساس یک طرح آبدیده -از این نظر که در مدتی طولانی و در ذهن نویسنده بالا و پایین شده است- بر اساس داستانی واقعی از آدم‌هایی که در بازار سرمایه حضور داشته‌اند با مشاوره دوست عزیزم امین آذریان نوشته شده است. آدم‌هایی که هم موفق شده‌اند و هم شکست خورده‌اند. همچنین با همفکری و همکاری درست و حرفه‌ای دوست همیشه همراهم، ایوب آقاخانی که انصافاً جزو بدنه اصلی تئاتر معاصر ایران است، به مرحله اجرا رسید. این نمایش با بازی لیلا بلوکات، الهام نامی، وحید نفر، بهرام سروری‌نژاد، ایوب آقاخانی و بنده اجرا شده است. لازم است بگویم آماری که از مخاطبان نمایش که هم از حرفه‌ای‌های بازار سرمایه و هم از اهل فن نمایش و تئاتر به دست آمد گویای آن بود که توانسته‌ایم رضایت اکثریت را جلب کنیم.

لازم می‌دانم ضمن سپاس از عواملی که در تولید و اجرای این نمایش همکاری کردند، بر این نکته تاکید کنم که بپذیریم تئاتر دیدن ما را بزرگ‌تر و بهتر می‌کند. تئاتر ما را به خودمان نشان می‌دهد، پس شجاع باشیم و به دیدن تئاتر برویم.