انواع هزینه‌های درمان آرتروز زانو

هزینه‌های مرتبط با آرتروز زانو فقط به هزینه‌های ناشی از درمان یا از دست دادن شغل و کارایی محدود نمی‌شوند بلکه این هزینه‌ها می‌توانند جنبه اجتماعی و روانی هم داشته باشند. در نتیجه این هزینه‌ها نیاز به بررسی دقیق‌تری دارند.

هزینه‌های اقتصادی آرتروز زانو

استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفصلی در جهان است. همچنین این عارضه یک اختلال مزمن است که درمان نمی‌شود؛ در نتیجه فرد باید در تمام طول عمر خود برای بهبود علائم آن و داشتن عملکرد طبیعی، هزینه کند. این دو عامل می توانند هزینه‌های بسیار زیاد ناشی از انواع آرتروز به ویژه آرتروز زانو را توجیه کند.

به طور کلی آستئوآرتریت به عنوان یکی از پرهزینه‌ترین عارضه‌ها شناخته می‌شود؛ به ویژه اگر نیاز باشد که مفصل زانو در طی یک جراحی عوض شود.

به مرور زمان روش‌های مختلفی برای درمان آستئوآرتریت زانو مانند فیزیوتراپی، تزریقات و وسایل کمکی نیز به هزینه‌های درمان اضافه می‌شوند، البته عمده این هزینه‌ها مربوط به مراقبت‌های بعد از جراحی است.

تعویض کامل مفصل زانو، متداول‌ترین جراحی‌ای است که برای درمان آرتروز زانو مورد استفاده قرار می‌گیرد و حدود ۶۱ درصد از کل هزینه‌های مستقیم درمان را به خود اختصاص می‌دهد.

هر سال تعداد بیمارانی که تحت جراحی تعویض مفصل زانو قرار می‌گیرند، بیشتر شده و میانگین سن‌ آن‌ها کمتر می‌شود. این عوامل نشان می‌دهند که تعداد جراحی‌های انجام شده افزایش یافته و به همان نسبت تعداد جراحی‌ها تجدید نظر هم افزایش می‌یابد و این امر موجب افزایش هزینه‌های مربوط به مراقبت‌های بهداشتی می‌شود.

اما هزینه‌های بالایی که مبتلایان به آرتروز متحمل می‌شوند؛ به مراقبت‌های بهداشتی محدود نمی‌شوند. همچنین افرادی که آرتروز دارند در محل کار خود نیز دچار مشکل می‌شوند چون آرتروز یکی از عوامل متداول از دست دادن شغل است.

میلیون‌ها ایرانی در اثر آستئوآرتریت شغل خود را از دست داده‌اند. طبق مطالعات سالانه حدود میلیار‌ها دستمزد به دلیل آرتروز از افراد سلب می‌شود. در نتیجه می‌توان گفت یک فرد مبتلا به آرتروز در سال میلیون‌ها پول از دست می‌دهد. این امر به دلیل کاهش میزان کارایی افراد دچار آرتروز نسبت به سایر افراد توجیه می‌شود.

حدود ۶۹ درصد افراد مبتلا به آرتروز جز نیروی کار محسوب می‌شوند در حالی حدود ۹۰ درصد افراد سالم که آرتروز ندارند جز نیروی کار هستند. علاوه بر این، اکثر افرادی که آرتروز دارند شغل خود را از دست می‌دهند زیرا نمی‌توانند انتظارات شغلی خود را به خوبی برآورده کنند و این امر باعث ایجاد فشار اقتصادی بیشتری روی آن‌ها می‌شود.

هزینه‌های اجتماعی و روانی

فشار مالی ناشی از آرتروز بزرگترین نگرانی افراد مبتلا به آرتروز است؛ اما این افراد با مشکلات دیگری هم درگیر هستند. سطح عملکرد و مشکلات افراد مبتلا به آرتروز تا حد زیادی متفاوت است. بعضی از این افراد فقط اختلالات کوچکی را تجربه می‌کنند، در صورتی که برخی دیگر حتی در اثر راه رفتن در مسافت‌های کوتاه هم دچار مشکل می‌شوند.

هر چه بیماری فرد پیشرفته‌تر باشد، ناتوانی‌های وی نیز بیشتر بوده و دامنه حرکاتش کمتر می‌شود. این بدان معناست که با افزایش سن، انجام کار‌های خانه، شرکت در رویداد‌های اجتماعی، خرید کردن و ورزش کردن، برای فرد چالش برانگیز می‌شود.

عدم مشارکت در اجتماع و سایر فعالیت‌ها، می‌تواند به ترس، اضطراب و احساس انزوا منجر شود و این عوامل به شدت بر روان فرد تاثیر می‌گذارند.

به همین دلیل است که معمولا استرس و احساس خستگی و افسردگی در افراد مبتلا به آرتروز بیشتر از افراد سالم است. بیماران مبتلا به آرتروز به طور کلی کیفیت زندگی پایین‌تری نسبت به سایر افراد دارند، در نتیجه میزان افسردگی در افراد مبتلا به آرتروز بیشتر است.

علاوه بر این میزان ابتلا به بیماری‌هایی مثل چاقی، فشار خون بالا و دیابت، در افراد مبتلا به آرتروز بیشتر است و این عوامل می‌توانند باعث کاهش کیفیت زندگی شوند. بعضی از بیماران قبل از انجام عمل جراحی، باید زمانی را صرف بدست آوردن عملکرد از دست رفته بدن خود کنند تا بعد از جراحی نتایج بهتری حاصل شود. 

اکنون باید متوجه شده باشید که اثرات آرتروز زانو تا چه حد زیاد هستند و جنبه‌های مختلف زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

تعویض مفصل زانو تا حد زیادی می‌تواند عملکرد زانو را بازیابی کند و درد را کاهش دهد؛ اما این روش هزینه زیادی دارد و با خطرات متعددی همراه است، به طور مثال ممکن است نیاز به جراحی مجدد وجود داشته باشد. به همین دلیل است که اکثر افراد ترجیح می‌دهند که از روش‌های کمتر تهاجمی برای کاهش درد و بازیابی عملکرد زانو استفاده کنند و از این طریق جراحی را به تعویق انداخته یا احتمال نیاز به آن را از بین ببرند.

هزینه‌های به تعویق انداختن درمان آرتروز زانو

نادیده گرفتن علائم آرتروز زانو یا به تعویق انداختن درمان، می‌تواند به آسیب‌های جبران ناپذیری منجر شود. در این صورت ممکن است زانو به دلیل ایجاد تغییرات آناتومیک، تغییر شکل دهد و دامنه حرکت زانو به طور قابل ملاحظه‌ای کاهش یابد. این حالت که مانع صاف شدن زانو می‌شود، انقباض فلکشن نام دارد. تخمین زده می‌شود که حدود یک سوم افرادی که ارتروز دارند، به انقباض فلکشن دچار می‌شوند. در ادامه اگر درمان صورت نگیرد، ممکن است ضعف و آتروفی یا تحلیل رفتگی عضله ایجاد شود.

در صورت عدم درمان آرتروز، زانو درد بیشتر شده و غضروف بیشتر فرسوده می‌شود. دارو‌های مسکن قادر به از بین بردن دلیل درد نیستند؛ در نتیجه باید به دنبال یک راه درمان اساسی بود.

روش‌های درمانی سریع‌تر، مثل درمان بیومکانیکی، می‌تواند درد شما را کاهش دهد و شما را از درمان‌های جدی‌تر بی‌نیاز کند. باید به خاطر داشته باشید که به تعویق انداختن درمان آرتروز با نیاز به روش‌های درمانی تهاجمی و دارو درمانی مرتبط است. NSAID ها، اپیوئیدها و تزریق استروئیدها با عوارض جانبی جدی از جمله آسیب اندام، اعتیاد و غیره همراه هستند. به علاوه این دارو‌ها برای درمان‌های طولانی مدت و بیماری‌های مزمن مثل آرتروز مناسب نیستند و اثر خود را از دست می‌دهند.

روش‌های درمانی مناسب برای آرتروز زانو کدام‌اند؟

فیزیوتراپی، ورزش و تمرینات قدرتی می‌تواند نتایج مثبتی را برای بیماران مبتلا به آرتروز، زانو قبل از اینکه وضعیت خیلی شدید شود، به همراه داشته باشند. اما این در صورتی است که بیمار حتما ورزش را در برنامه روزانه خود قرار دهد و نیز به برنامه خود پایبند باشد.

اگر آرتروز زانو موجب مختل شدن زندگی فرد شده باشد، پزشک جراحی تعویض مفصل زانو را پیشنهاد می‌کند. جراحی تعویض مفصل زانو می‌تواند درد را کاهش دهد و عملکرد را بهبود ببخشد، اما این یک روش پر هزینه است و دوران نقاهت طولانی دارد.

منبع: مقالات سایت کلینیک درمان درد امید